ΜΕΡΟΣ Γ'.
Περὶ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νείλου.
Οἱ πατέρες τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων, καὶ οἱ κάτοικοι τοῦ κελλίου τῶν Σπανῶν, διὰ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Νείλου, ἠθέλησαν νὰ κτίσουν ἐκκλησίαν εἰς τὸ σπήλαιον, ἐπειδὴ καὶ συνέτρεχον πολλοὶ ἀδελφοὶ ἐκεῖ, ἀπὸ τὴν εἰς τὸν ἅγιον εὐλάβειαν. Ὅθεν λαβόντες ἄδειαν ἀπὸ τὴν Λαύραν, ἤρχισαν νὰ σκάπτουν τὰ θεμέλια καὶ σκάπτοντες εὑρέθη τὸ Ἅγιον λείψανον τοῦ Ἁγίου Νείλου ἔν ἔτει 1815 τῇ 7ῃ Μαΐου μηνὸς καὶ εἰδοποίησαν εἰς τὸ μοναστήριον καὶ ἔπεμψαν οἱ προεστῶτες δύο ἀδελφοὺς καὶ ἔφερον μὲ λαμπάδας τοῦ Ἁγίου τὸ λείψανον.
Τότε ὁ Θεοφάνης εὑρὼν εὔλογον πρόφασιν νὰ συνοδεύσῃ τὸ ἅγιον Λείψανον παρέβη καὶ πάλιν τὴν ἐντολήν, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν Λαύραν καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ τὴν νύκτα καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἦλθεν εἰς τὴν καλύβην του. Καὶ διὰ τὴν παρακοὴν ἦλθεν μεγάλη ταραχὴ εἰς τὴν καρδίαν του καὶ ὀξυχολία. Λαβὼν δὲ τὸ μέρος τοῦ ἁγίου Λειψάνου ἦλθεν εἰς τὴν καλύβην τοῦ Γέροντος Θεοφυλάκτου καὶ τὸ ἀπέθεσεν αὐτὸ ἐκεῖ καὶ ἔπεσε νὰ κοιμηθῇ τὴν νύκτα, πλήν νὰ ὑπνώσῃ δὲν ἠδύνατο. Περὶ δὲ ὥραν ὄρθρου ὑπνώσας καὶ εἶδε εἰς τὸν ὕπνο του τὸν Ἅγιον εἰς σχῆμα Ἀνανίου τινὸς μοναχοῦ, ὡς νὰ ἤρχετο ἀπὸ τὴν Λαύραν καὶ συνηπαντήθησαν καὶ κινήσας τὴν κεφαλήν του ὁ Ἅγιος τοῦ λέγει «Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐεργεσία ὅπου μοῦ ἔκαμες ἀχάριστε;», ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε «Τι σοῦ ἔκαμα;», λέγει του ὁ Ἅγιος «Καὶ ποῖον ἄλλο χειρότερο εἶχες νὰ μοῦ κάμῃς ὅπου ἔδωκες νὰ εὑρίσκωμαι εἰς βρωμισμένα φορέματα τῶν κοσμικῶν;»· (τοῦτο δὲ ἔλεγεν, ἐπειδὴ ὁ Θεοφάνης ἐπώλησε εἰς τινας κοσμικοὺς μέρος ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Λειψάνου τοῦ Ἁγίου μὲ χρήματα διὰ τὴν χρείαν του). Καὶ λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος «Δὲν σοῦ ἔδωκα ἐντολὴν νὰ μὴ ὑπάγῃς πλέον εἰς τὴν Λαύραν;» Ὁ δὲ Θεοφάνης ἔβλεπεν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου ὡς διεσκορπισμένον τὰ μέλη καὶ ἐλυπήθη καὶ βαλὼν μετάνοιαν ἕως τῆς γῆς καὶ εἶπε «συγχώρησόν μοι». Λέγει του ὁ Ἅγιος «μὴ λυπῆσαι ἐμέ, ἀλλὰ τὴν ψυχήν σου λυπήσου, ταλαίπωρε», εἶτα τοῦ εἶπε· «Ἂς εἶσαι συγχωρημένος καὶ εἰς τὸ μέρος ὅπου ἐπῆρες, ἂς εἶναι ἡ χάρις μου μὲ αὐτό». Ὁ δὲ Θεοφάνης ἐγερθεὶς ἀπὸ τὴν μετάνοιαν εἶδε τὸν Ἅγιον ἱστάμενον μακρὰν αὐτοῦ, ὡς γυμνὸν καὶ καταξεσχισμένα τὰ μέλη του μὲ τὸ ὁποῖον ἐδήλου τὸν μερισμὸν τοῦ Ἁγίου Λειψάνου καὶ ἦτο διηρεμένος εἰς τρία μέρη. Δεξιά, ἀριστερὰν καὶ ὅπισθεν. Ἤτοι μέρος εἰς τὸ κελλίον, εἰς τὴν Λαύραν, καὶ εἰς ὅσους ἔλαβον μέρος τοῦ Λειψάνου του. Καὶ εἶπεν ὁ Θεοφάνης, «ἐλθέ νὰ τὸ συμμάσωμεν», ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε, «Δὲν ἔδωκα ἐγὼ αἰτίαν νὰ μὲ σκορπίσετε, ἀμὴ ἐσεῖς μὲ διεσκορπίσατε. Λοιπὸν συμμάσατέ τα, καὶ εἰς τὸν ἐρχομόν μου νὰ εἶναι ἕτοιμα, νὰ μοῦ τὰ δώσητε», ἤτοι εἰς τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν νὰ τὰ παραλάβῃ ἡ ψυχή του. Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἐστράφη εἰς τὸν δρόμον του, ὡς ἀνήφορον ὁδεύων, καὶ ὁ Θεοφάνης ἐστράφη εἰς τὴν Σκήτην καὶ ἐξύπνησε καί ὠσφράνθη εὐωδίαν ἄρρητον ἀπὸ τὸ Ἅγιον Λείψανον ὅπου εἶχε, καὶ ἐν ταυτῷ τοῦ ἦλθε κατάνυξις ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ τά δάκρυα καὶ ἦτο εἰρηνικὸς ὅλη τὴν ἑβδομάδα. Καὶ ἐπειδὴ τινὲς μοναχοὶ ἔδιδον ἐλεημοσύνην εἰς τὸν Θεοφάνην, τοῦ ἐζήτησαν μερίδα ἀπὸ τὸ ἅγιον Λείψανον ὅπου εἶχε καὶ τοὺς ἔδωκε. Διὰ τοῦτο τοῦ ἐφάνη ὁ Ἅγιος εἰς σχῆμα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ναθαναὴλ καὶ τοῦ ἐζήτησε τὸ μέρος τοῦ Ἁγίου Λειψάνου ὅπου εἶχε καὶ τὸ ἔδωκε. Λαβὼν οὖν ἐκεῖνος εἰς χεῖρας του εἶπε· «Ποῦ εἶναι τὸ ἐπίλοιπον;» ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε· «Ἀνάγκην εἶχον καὶ τὸ ἔδωκα.» Λέγει του ὁ Ἅγιος. «Καὶ διὰ νὰ τὸ μοιράσῃς σοῦ το ἔδωκα; Καὶ ποίαν ἀνάγκην εἶχες ἀχάριστε; Μήπως ἐγὼ σᾶς εἶπα νὰ οἰκοδομήσετε τὸν οἶκον μου; Καὶ ἂν τὸν οἰκοδομήσατε, ποῦ εἶναι αἱ λειτουργίαι ποὺ τελεῖτε εἰς αὐτόν; Σεῖς ἐκάματε ἐργαστήριον πραγματείας νὰ συνάξητε ἐλεημοσύνην καὶ ὄχι δι’ εὐλάβειαν», ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε, «’Εάν εἶναι ἅγιος Νεῖλος, ἄς δείξῃ θαῦμα». Τότε ὁ Ἅγιος ὡς μετ’ ὀργῆς εἶπεν· «Ἔτι θαυμάσιον ζητῆς ἀχάριστε; ’Εγὼ ἕως τώρα ἐμακροθύμησα, πλὴν λάβε τὴν τιμωρίαν νὰ σωφρονισθῇς· μὸνον ἔχε σῶον τὸν λογισμόν σου.» Καὶ εὐθὺς εἶδεν ἕνα δράκοντα μέγαν, ἱστάμενον ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Ἁγίου καὶ ἦλθε κατ’ ἐπάνω τοῦ Θεοφάνους καὶ τρομάξας ἔπεσεν εἰς τὴν κλίνην του, καὶ ἐξύπνησεν ἔντρομος σεληνιασμένος καὶ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον ὅπου εἶχε τὸ Ἅγιον λείψανον καὶ ἀνοίξας τὸ κυτίον δὲν εὗρε οὐδέν, εἰμὴ τὸ βαμβάκιον μὸνον. Τότε ἔτρεμεν ὁ Θεοφάνης ἡμέρας πέντε καὶ νὰ κοιμηθῇ δὲν ἠδύνατο ἀπὸ τὴν λύπην του. Ὅθεν προσεκάλεσεν ἱερεῖς νὰ τοῦ ψάλλουν εὐχέλαιον καὶ οὕτως ἔπαυσεν ὁ κλόνος.
Στό πάνω κτίριο βρίσκεται η σπηλιά τού Αγίου Νείλου
Πῶς ὁ Ἅγιος ἔδωκε πάλιν τοῦ Θεοφάνους τὸ μέρος τοῦ ἁγίου λειψάνου του.
Μετὰ ἀπὸ τεσσεράκοντα ἡμέρας τῆς πληγῆς, ὅπου ἐδοκίμασεν ὁ Θεοφάνης· εἰς μίαν Κυριακὴν ἡμέραν, ἀγρυπνίας γενομένης εἰς τὸ Κυριακόν, μὴν Φεβρουάριος, τὸ ἔτος 1816, ἱστάμενος καὶ αὐτὸς εἰς τὸ στασίδιον, τὴν ὥραν τῆς ἀναγνώσεως εἰς τὴν τρίτην ὠδὴν ἦλθεν εἰς ἔκστασιν καὶ εἶδεν, ὅτι μοναχός τις ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὴν Λαύραν ἦλθεν, ἔχων ἐπιστολὴν πρὸς τοὺς πατέρας νὰ πέμψουσι τὸν Θεοφάνη εἰς τὴν Λαύραν· ὁ δέ ἐφοβήθη, ἀλλὰ καὶ μὴ θέλων ἀπῆλθεν καὶ ἔστη ἔμπροσθεν τοῦ σκευοφυλακίου, καὶ εἶδε τὸν Ἅγιον εἰς σχῆμα Μοναχοῦ τινός Μακαρίου Νεοσκητιώτου, καὶ χαιρετισθέντες λέγει του ὁ Ἅγιος: «Πῶς διάγουσιν οἱ πατέρες;»· ὁ Θεοφάνης εἶπε· «Σὺ μὲν γινώσκεις, πλὴν ἀφήσας τὴν Σκήτην ἦλθες ἐδῶ καὶ εἶσαι ἀμέριμνος». Ὁ δέ Ἅγιος εἶπεν· «Ἐγὼ διὰ νὰ ἀγοράσω ἐσὲ τὸν αἰχμάλωτον ἦλθον ἐδῶ καὶ ἐφυλακίσθην. Πλὴν εἰς φυλακὴν δὲν εἶμαι, μόνον στενοχωροῦμαι εἰς τὸ πλῆθος, διότι οἱ Μοναχοὶ τὴν σήμερον, μοναδικὴν πολιτείαν ποσῶς δὲν ἔχουσι», «οὔτε κὰν ἀνθρωπότητα», ἐπρόσθεσεν ὁ Θεοφάνης. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀντικόπτων τὸ τοιοῦτον φρόνημα εἶπεν. Οἱ μοναχοὶ εἶναι καλοί, μόνον ἐσὺ εἶσαι διεστραμμένος, καὶ ἁμαρτωλότερος ἀπὸ σὲ δὲν εἶναι, οὔτε θέλει εἶσθαι ἄλλος τοιοῦτος». Ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε· «Συγχώρησόν με πάτερ, ὅλα τὰ ἔχω ὅσα εἶπες ». Λέγει του ὁ Ἅγιος· «Ἐὰν λοιπὸν γνωρίζῃς ὅτι τὰ ἔχεις, διατὶ λοιπὸν κατακρίνεις τοὺς Μοναχούς; Πλὴν ἔχουσι λογοτριβὰς ἀνάμεσόν τους, καὶ ἐξετάζουν τὴν κίνησιν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἀστέρων καὶ ματαίως ἐρευνῶσι τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ. Πλὴν ἂς ἠξεύρουν ὅτι ἐὰν δύνανται νὰ γνωρίσουν ἑνὸς ροδίου τὰ ἔσω μὲ τὸν λογισμόν τους καὶ ὅταν τὸ ἀνοίξουν εὔγει καθὼς τὸ ἔκριναν μὲ τὴν διάνοιάν τους, δύνανται καὶ νὰ κατανοήσωσι τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ πονήματά του, πῶς τὰ ἔκαμε καὶ πῶς κινοῦνται. Εἰ δὲ μὴ γε, ἂς μὴ βλασφημοῦσι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀναισθήτως. Διότι, ἐὰν εἴπω καὶ ἐγὼ θετέον τὸ ρόδιον ἡ τὸ κάρυον εἶναι καλὸν ἢ σάπιον, ἤτοι πῶς κινοῦνται τὰ ὄντα τοῦ οὐράνιου κήτους. Ἢ διατί οἱ χριστιανοὶ εἶναι αἰχμάλωτοι καὶ πῶς οἱ ἀσεβεῖς κυριεύουσιν, οὐδὲν οἶδον διότι οὐδεὶς οἶδε τὰ τοῦ Θεοῦ, εἰμὴ μόνον ὁ ποιητῆς τῶν ὅλων Θεὸς γινώσκει τὸ συμφέρον τοῦ καθ’ ἑνὸς καὶ οἰκονομοῖ καθὼς βούλεται». Ταῦτα εἶπεν ὁ Ἅγιος, ἐπειδὴ τινές μοναχοί ἐλογοτριβοῦσαν εἰς τοιαύτας μωρὰς συζητήσεις. Ἔπειτα ἐγερθεὶς ἀπὸ τὸ σκαμνίον ὅπου ἐκάθητο καὶ εἶπε τοῦ Θεοφάνους, ἄς ὑπάγωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν νὰ σοῦ δώσω ἕνα κομμάτι ὕψωμα νὰ δώσῃς τοῦ Δικαίου νὰ τὸ βάλῃ εἰς τὸ Κυριακόν. Περιπατοῦντες ἠρώτησεν ὁ Ἅγιος τὸν Θεοφάνην, ἐὰν ἦτο Μοναχός, ἡ κοσμικός, ὁ δὲ Θεοφάνης ἔβλεπεν τὸν ἐαυτόν του ὡς κοσμικὸν καὶ δὲν ἀπεκρίθη. Λέγει του ὁ Ἅγιος «Βλέπε νὰ πολιτεύεσαι κατά τὴν τάξιν τῆς μοναδικῆς πολιτείας καὶ μετὰ τὸ τέλος τοῦ Μαρτίου μηνὸς νὰ λάβῃς τὸ τέλειον σχῆμα καὶ νὰ ὀνομασθῇς Αἰχμάλωτος, διότι ἐγὼ σὲ ἐξηγόρασα ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ διαβόλου». Ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε «Καὶ ποῖος νὰ μὲ ἀναδεχθῇ ὅπου ὅλοι μὲ διώκωσι;» Λέγει του ὁ Ἅγιος «Τὸ ἠξεύρω καὶ ἐγώ, πλὴν ὁ παπα-Γεράσιμος σὲ δέχεται ἄραγε;» Ὁ Θεοφάνης εἶπεν «Αὐτὸς εἶναι ὑποτακτικὸς καὶ ἀκατάστατος»· ὁ Ἅγιος εἶπε «Γίνωσκε ὅτι μετὰ ἀπὸ τρεῖς χρὸνους θέλει σὲ δεχθεῖ τὴν Κυριακὴν τῶν Βαϊοφόρων καὶ νά φυλάττῃς τάς παραγγελίας μου.» Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ἅγίου ἔφθασαν εἰς τὴν θύραν τῆς ἐκκλησίας καὶ ὁ μὲν ἅγιος εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ναὸν, τὸν δὲ Θεοφάνην ἀφῆκεν ἔξω. Καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ σκευοφυλάκιον ὅπου εὑρίσκοντο τὰ ἱερὰ κειμήλια καὶ τὰ ἱερὰ αὐτοῦ λείψανα, ἔλαβε καὶ ἐξῆλθεν πρὸς τὸν Θεοφάνην καὶ σείσας τὴν κεφαλὴν τοῦ εἶπε· «Πολλὰ ὑψώματα λείπουν ἀπὸ μέσα· ἀλλὰ τὶ νὰ τοὺς κάμω; Πλὴν ἐκεῖνοι ποὺ τὰ λαμβάνουν ποσῶς δὲν ὠφελοῦνται, ἀλλὰ μᾶλλον ζημιώνονται καὶ πταίουν οἱ προεστῶτες, ὁποῦ ἀφήνουν καὶ τὰ δίδουν.» Καὶ οὕτως ἔδωκε τοῦ Θεοφάνους ἕνα κομμάτι τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου, τὸ ὁποῖον τοῦ εἶχε πάρει, ὡς προείπομεν καὶ λέγει του «Λάβε καὶ ἔχετο εἰς τὴν καλύβην σου, νὰ σὲ οἰκονομῆ»· ἔπειτα τοῦ ἔδωσε καὶ ἄλλο μικρότερο μέρος, λέγων «Αὐτὸ δῶσε το τοῦ Δικαίου διὰ τὸ Κυριακόν.» Καὶ τὸν ἠρώτησεν πῶς ἔκαμε τὴν ἀκολουθίαν του· ὁ δὲ εἶπε «Μὲ τὸ κομβοσχοίνιον.», λέγει του ὁ Ἅγιος «Πόσα κομβοσχοίνια κάμνεις;»· ὁ δὲ εἶπε «Δὲν τὸ μετρῶ», λέγει του ὁ Ἅγιος·
Διάταξις τῆς ἀκολουθίας.
«Ἑβδομήκοντα ἑπτὰ κομβοσχοίνια νὰ κάμνῃς προσκυνητὰ διὰ τὴν ἀκολουθίαν τὸ ἡμερονύκτιον καὶ νὰ λέγῃς εἰς κάθε κόμβον τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱε τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν». Καὶ ὅταν κουράζεσαι λέγε τὴν εὐχὴν καὶ κάθου· εὔχου καὶ ἱστάμενος ὅσον δύνασαι. Καὶ παιδίον ἀγένειον μὴ ἐμβάλῃς εἰς τὸ κελλίον σου»· ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε «Ὦ! Καὶ τὶ νὰ κάμω ὅπου ἔρχονται παιδιὰ τῶν κοσμικῶν καὶ ζητοῦν νερὸ ἀπὸ τὴν στέρναν;»· λέγει του ὁ Ἅγιος «Βάλε εἰς μίαν στάμναν νερὸ ἔξω ἀπὸ τὴν καλύβην σου, καὶ ἂς πίνουν ἀπ’ ἐκείνην. Καὶ οὔτε μὲ τοὺς μεγάλους ἄνδρας, τοὺς κοσμικοὺς, νὰ συναναστρέφεσαι καὶ νὰ ἀργολογῇς, ὡς τάχα νὰ τοὺς διδὰσκῃς.» Ἀφοῦ δὲ ἐτελείωσε αὐτὰ ὁ Ἅγιος, ὁ Θεοφάνης ἦλθε κατὰ τὴν θύραν τῆς μονῆς καὶ ἐκεῖ πάλιν τοῦ ἐφάνη εἰς σχῆμα τοῦ ἰατροῦ Ἀνατολίου καὶ τὸν ἠρώτησε περί τοῦ παπα-Γερασίμου πῶς διάγει καὶ πῶς ἀπέχη ἀπὸ τὸν παπα-Θεοδώρητον, ὅτι εἶναι ὡς ἀλώπηξ καὶ νὰ κάμνῃ καθὼς ὁ Ἅγιος τοῦ παρήγγειλε καὶ ἄλλα τινά, καὶ τότε ἐξύπνησε καὶ εὗρεν εἰς τὰς χεῖράς του τὰ δύο κομμάτια τοῦ ἁγίου Λειψάνου. Καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν ἑαυτόν του τοῦ ἦλθεν κατάνυξις καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ κρατηθῇ ἀπὸ τὰ δάκρυα καὶ εὐχαρίστει τὸν Ἅγιον. Ὅταν δὲ εὑρίσκετο εἰς τὴν ὅρασιν ἐκείνην τὸν ἔβλεπον οἱ πατέρες ὅπου ἔστεκαν πλησίον του, ὅτι ὕψωνε τὰς χεῖράς του καὶ ἔκραζε, καὶ ἄλλα σχήματα ἐποίει, ὡς νὰ συνωμίλῃ μέ τινα καὶ ἐκίνουν αὐτὸν νὰ ἐξυπνήσῃ, καὶ αὐτὸς παντελῶς δὲν ἠσθάνετο. Καὶ ὅταν ἦλθε εἰς τὸν ἑαυτόν του, τὸν εἶδον ὅπου κατέβασε τὰς χεῖρας του, αἱ ὁποῖαι εὐωδίαζαν ἄμετρα· καὶ ὁ τόπος ἐπλήσθη εὐωδίας καὶ διηγήθη τὰ ὅσα ὁ Ἅγιος τοῦ ἀνήγγειλε. Καὶ ἐπληροφορήθησαν ὅτι ἀληθῆς ἦτο ἡ ἐμφάνισις τοῦ Ἁγίου, καὶ ἔδωκε τὸ ἓν μέρος τοῦ Δικαίου, καὶ ἀφιερώθη εἰς τὸ Κυριακόν, τὸ δὲ ἄλλο ἔφερεν εἰς τὴν καλύβην του.
Πῶς ἠβουλήθη ὁ Θεοφάνης νὰ καύση τὴν βάρκα τῶν μοναχῶν τοῦ κελλίου τῶν Σπανῶν.
Ο πρῶτος τοῦ κελλίου τῶν Σπανῶν, παπα-Διονύσιος καλούμενος, ἀπιστοῦσε εἰς τὰ θαύματα τοῦ Ἁγ. Νείλου, καὶ ἀκούσας τὰς παραγγελίας , ὅπου τοῦ ἐμήνυσεν ὸ Ἅγιος μὲ τὸν Θεοφάνη, τὸν ἐμίσησε καὶ τὸν κατέτρεχε, καὶ οὔτε τὰ μελίσσια παρήτησε, οὔτε τὴν βάρκα ἀπὸ τὸ ψάρευμα. Ὅθεν κατά παραχώρησιν Θεοῦ, ἐπῆρεν ἡ θάλασσα τὴν βάρκαν μὲ φουρτοῦναν καὶ ἐχάθη καὶ ὑπονοιάζετο νὰ μὴ τὴν ἔκαυσεν ὁ Θεοφάνης, καὶ τὸν ἐσυκοφάντει ἀδίκως.
Πρὸς πεῖσμα δὲ κατεσκεύασε ἄλλην νέαν βάρκαν. Ὅθεν ὁ Θεοφάνης ἠβουλήθη νὰ πάγῃ κρυφίως νὰ τὴν καύση, ἔπειτα νὰ φύγῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Καὶ κατὰ τὴν 20ὴν Αὐγούστου 1816 ἐκίνησε τὸ ἑσπέρας νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ Καραβοστάσιον νὰ τὴν καύσῃ. Λησμονήσας ὅμως τὰ πυροβολικά, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν καλύβην του νὰ τὰ πάρῃ, καὶ κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ ἐκρημνίσθη ἀπὸ ὕψος δύο ὀργιῶν καὶ χωρίς νὰ μετανοήσῃ, λαβὼν τὰ πυροβολικὰ ἐκίνησε, ἀλλὰ δὲν εὑρῆκε τὸ κλειδίον νὰ κλειδώσῃ τὴν θύραν καὶ ψηλαφῶν νὰ τὸ εὕρῃ, ἤκουσε κρότον ἔμπροσθεν τοῦ κιβωτίου ὅπου εἶχε τὸ ἅγιον Λείψανον καὶ νομίσας ὅτι ἦτο κανεὶς ποντικὸς ἐπυροβόλησεν καὶ ἅψας κηρίον νὰ ἰδῇ, ὁ δὲ κρότος ἠκούετο εἰς ἄλλο μέρος, καὶ μὴ δυνάμενος νὰ εὕρῃ τὸν τόπον ἔσβησε τὸ κηρίον καὶ ἰδοῦ ἔφεγγεν ἡ καλύβη ὡς χρυσὸν βερνίκιον καὶ ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ ὑαλίον τοῦ εἰκονοστασίου, ὡς φλὸξ πυρὸς εἰς δὲ τὸ ὑαλίον τοῦ κουβουκλίου ἦσαν γράμματα γεγραμμένα ὡς βερνικομένα, τὰ ὁποῖα ὡς τὰ εἶδεν ἔκλεισε τὴν θύραν διὰ νὰ τὰ γράψῃ καὶ νὰ τὰ φέρῃ εἰς τὴν Σκἡτην νὰ τὰ ἀναγνώσουν οἱ πατέρες. Ὅθεν εἰσελθών, τὴν μὲν φλόγα δὲν εἶδεν, εἰμὴ τὰ γράμματα εἰς τὸ ὑαλίον τοῦ κουβουκλίου τῶν εἰκόνων. Καὶ ἅψας πάλιν τὸ κηρίον καὶ ἐσβέσθη, τότε ἐφαίνοντο τὰ γράμματα, ὅθεν ἔβαλε τὸ φῶς ἔμπροσθεν τῆς θύρας, ὄπισθεν τοῦ κουβουκλίου καὶ τότε ἐφαίνοντο τὰ γράμματα καὶ οὕτω τὰ ἔγραψεν. Ὅταν δὲ ἔγραψεν μερικὰς λέξεις ἐχάνοντο γραφόμενα εἰς τὸ ὑαλίον καὶ ἐξέλιπον ὅλα τὰ ὁποῖα ἔγραφεν, οὕτως καθὼς αὐτὸς ὕστερον τὰ ἐφύλαττεν ἔλεγον δὲ οὕτως καθὼς φαίνονται τηλαυγῶς·
Σὺ θέλεις ποιῆσαι;
Ποίησον ὡς βούλεσαι ποιῆσαι λαθραίως·
ὡς ἠβουλήθης ποιῆσαι·
ὅμως οὐ μόνον οἱ θρῆνοι θρηνήσουσι,
ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἐσκοτισμένην σου κεφαλὴν θρηνήσουσι καὶ οὐκ ἔχουσι ζωὴν εἰς ἐρχομὸν ὅπισθεν.
Ποίησον οὖν ἀσυμβουλεύτως,
λαθραίως ὡρέχθης,
πεισθεὶς ἐρχομένοις φλογεροῖς λογισμοῖς,
τοῖς οὐχὶ φιλαδελφικῶς λέγουσι,
ἀλλ' ἐχθροπαθητικῶς λαλοῦσι·
οὐαὶ τοῖς τοιούτοις·
ὅτι πύρινον ρομφαίαν εἰς αὐτοὺς οἱ ἐχθροὶ λαλοῦντες πηγνύουσι, μὴ ἠξεύροντες,
εἰ οὖν θέλεις ποιῆσαι, ποίησον,
πλὴν οὐκ ἔχεις μέρος ἐκ μέρους μου.
Ἐὰν οὐκ ἐργάσθης κακὸν, τὶ συγχύζεσαι;
Εἰς τοιοῦτον ἔργον διόρθωσον
τὴν ἀνομίαν ἥν ἔπραξας,
εἰ δ’οὐκ ἔπραξας, τί ταράττεσαι;
Εἰς τοιοῦτον ἔργον συκοφαντικὸν εὐχαρίστει τὸν Θεὸν μόνον
ὅτι ἔλαβες τοιαύτην ἀδικίαν.
Τινὲς ζητοῦσι καὶ οὐκ εὐρίσκουσι τυχεῖν τοιοῦτον δοξολογητικὸν πάθος.
Ζῆ Κύριος ὁ Θεός μου.
Ἄφετε λέγει Κύριος καὶ ἀφεθήσετε ἡμῖν.
Ἐρραπίσθη, ἐπεριπαίχθη, ἐφραγγελώθη, ἐσταυρώθη.
Τίνος ἕνεκεν; Δι’ ἡμᾶς βέβαια.
Συνεχίζεται...
