(Θαυμαστή αποκάλυψη στον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο)
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Κορυφῇ τῶν Ἁγίων Πάντων 6/19 Ἰουνίου '68
Σεβασμιώτατε Ἅγιε Φλωρίνης Αὐγουστίνε,
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ
(Θαυμαστή αποκάλυψη στον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο)
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Κορυφῇ τῶν Ἁγίων Πάντων 6/19 Ἰουνίου '68
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ - ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΓΔΟΪΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ, ΜΕΡΟΣ Α'.
Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλήτης (✞12.11.1651) εμφανίστηκε γύρω στά 1814 στόν αγιορείτη μοναχό Θεοφάνη καί τόν ενουθέτησε καί τού έδωσε μηνύματα γιά τούς μοναχούς τού Αγίου Όρους γιά τήν αναγκαιότητα μετανοίας, αλλά δίνει καί ολόκληρη πνευματική διδασκαλία.
Λόγω τής έντονης κριτικής πού ασκούσε ο Άγιος στήν πνευματική ζωή τών Αγιορειτών δέν είχαν διάθεση οι πατέρες έξ αρχής νά δεχθούν τά μηνύματα του Αγίου, αλλά με πρόφαση τήν ύπαρξη διαφόρων χειρογράφων πού περιέχουν κάποιες διαφορές απορρίφθηκαν σάν πλαστά καί ακόμα μέχρι σήμερα κατηγορείται ο μοναχός Θεοφάνης ότι πλανήθηκε καί δέχτηκε δαιμονικές αποκαλύψεις. Δύσκολο όμως νά πιστέψει κάποιος ότι τά δαίμονα κάνουν κήρυγμα μετανοίας. Στίς σλαβικές χώρες οι νουθεσίες τού Αγίου χαίρουν εκτιμήσεως, αλλά στήν Ελλάδα καί στό Άγιον Όρος γίνεται προσπάθεια νά εξαφανιστούν τά βιβλία τού Αγίου.
Γιά αυτόν τόν λόγο προσπαθεί τό ιστολόγιο orthodoxia-apostasia.blogspot.com νά κάνει τά κείμενα τού Αγίου Νείλου προσιτά στούς αναγνώστες, σέ μορφή τού χειρογράφου τού Μοναχού Σεργίου, Ι. Κ. Τιμίου Σταυρού, 1962 (ορθογραφικά διορθωμένα).
Λόγω τής έντονης κριτικής πού ασκούσε ο Άγιος στήν πνευματική ζωή τών Αγιορειτών δέν είχαν διάθεση οι πατέρες έξ αρχής νά δεχθούν τά μηνύματα του Αγίου, αλλά με πρόφαση τήν ύπαρξη διαφόρων χειρογράφων πού περιέχουν κάποιες διαφορές απορρίφθηκαν σάν πλαστά καί ακόμα μέχρι σήμερα κατηγορείται ο μοναχός Θεοφάνης ότι πλανήθηκε καί δέχτηκε δαιμονικές αποκαλύψεις. Δύσκολο όμως νά πιστέψει κάποιος ότι τά δαίμονα κάνουν κήρυγμα μετανοίας. Στίς σλαβικές χώρες οι νουθεσίες τού Αγίου χαίρουν εκτιμήσεως, αλλά στήν Ελλάδα καί στό Άγιον Όρος γίνεται προσπάθεια νά εξαφανιστούν τά βιβλία τού Αγίου.
Γιά αυτόν τόν λόγο προσπαθεί τό ιστολόγιο orthodoxia-apostasia.blogspot.com νά κάνει τά κείμενα τού Αγίου Νείλου προσιτά στούς αναγνώστες, σέ μορφή τού χειρογράφου τού Μοναχού Σεργίου, Ι. Κ. Τιμίου Σταυρού, 1962 (ορθογραφικά διορθωμένα).
ΜΕΡΟΣ Α'.
Διὰ χειρὸς τοῦ ἐλεεινοῦ δοκίμου Ἀλεξάνδρου, ἀντεγράφη ἐκ τοῦ χειρογράφου τοῦ μοναχοῦ Σεργίου, τοῦ Κελλίου ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ἄνωθεν τῶν Καυσοκαλυβίων κειμένου.
Τὸ ἐν λόγω χειρόγραφον τοῦ Μοναχοῦ Σεργίου φέρει χρονολογίαν 18/02/1962.
Ξεροκάλυβον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Ἁγ. Ὀρος 13(26)/12/1968 Καυσοκαλύβια.
Πρώτη ἐμφάνισις τοῦ Ἁγίου Νείλου
Κατὰ τὸ ἔτος 1805, μοναχός τις Θεοφάνης τὸ ὄνομα ἦλθεν ἀπὸ Καισαρείας εἰς τὸ Ἅγιον τοῦτο ὄρος, καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν σκήτην Καυσοκαλύβια, ἔνθα ἔλαβε καὶ τὸ μικρὸν σχῆμα τοῦ μανδύου. Ἀναχωρήσας δὲ ἐκεῖθεν, ἀπῆλθεν εἰς τὸ κοινόβιον τοῦ Ρωσσικοῦ μοναστηρίου τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ἡγουμενεύοντος τότε Σάββα ἱερομονάχου Πελοποννησίου καὶ ἐπέμφθη εἰς τὸ μετόχιον διακονητής. Ἐκεῖσε δὲ τοῦ συνέβησαν διάφοροι πειρασμοί, διότι ὄντας ασθενὴς εἰς τὸν λογισμόν, ἐμολύνθη μὲ ἄσεμνα γύναια ἐλεεινῶς. Ὅθεν εὗρεν χώραν ὁ πονηρὸς εἰς αὐτὸν καὶ ἐμβὰς εἰς αὐτὸν ἐδαιμονίσθη ὁ ἄθλιος, δεινῶς βασανιζόμενος. Ὅθεν μὴ εὑρίσκων θεραπείαν τινά, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν πατρίδα του Καισάρειαν, καὶ ἐκεῖ ἐθεραπεύθη παρά τινος εὐλαβοῦς ἱερέως. Ἀλλ’ ὕστερον τοῦ συνέβησαν κακεῖθεν πειρασμοὶ κοσμικοί, ὥστε ἠδυνήθη χάριτι θεία, νὰ ἐπιστρέψη πάλιν εἰς Ἅγιον Ὂρος. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Σκήτην τῶν Καυσοκαλυβίων, δὲν ἠδυνήθη νὰ συγκατοικήση, οὔτε μὲ τὸν πρώην Γεροντά του, οὔτε μὲ ἄλλον τινὰ ἀδελφὸν καὶ τρόπον τινὰ ὅλοι τὸν ἀπεποιοῦντο. Ὅθεν ἐχειμάζετο ἀπὸ λογισμοὺς ποῦ νὰ κατοικίση, καὶ εὑρισκόμενος εἰς ἀμηχανίαν μίαν ἡμέρα εὑρισκόμενος εἰς κάποια χωράφια πλησίον ἐκεῖσε διὰ νὰ εὕρη μάλαθρα. Εὑρίσκετο δὲ ἐκεῖ κοντὰ καὶ ἓν μικρὸν παλαιὸν κρημνησμένον Καλύβιον, τοῦ ὁποίου συνάζοντας τὰ μάλαθρα, εἶδεν ἕνα Γέροντα ἀγνώριστον, μὲ τὸν ὁποῖον χαιρετισθέντες συνομίλουν. Καὶ ὁ μὲν Θεοφάνης εἰσῆλθεν εἰς τὴν καλύβην στοχαζόμενος τὴν θέσιν του, ὁ δὲ φανεὶς μοναχὸς γέρων τοῦ εἶπεν: «Τὶ περιεργάζεσαι τὸ καλύβιον; Μήπως σκοπεύης νὰ κατοικίσης ἐδῶ; Ἐὰν ποθεῖς νὰ μείνης ἐδῶ, ἐγὼ σοῦ οἰκονομῶ τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα σου.» Καὶ μὲ τὸν λόγον αὐτὸν ἐξῆλθεν ὁ Γέρων ἔξω τοῦ Καλυβίου. Ὁ δὲ Θεοφάνης στοχαζόμενος νὰ τὸν ἰδῆ καὶ ἐρευνήσας τὸν τόπον ἄνω καὶ κάτω, δὲν τὸν εὗρε· μόνον ἠσθάνετο χαρὰν εἰς τὴν καρδίαν του· καὶ ἐπροθυμοποιήθη νὰ κατοικήση ἐκεῖ ὁ δὲ φανεὶς ἐκεῖνος Γέρων, ἦτο ὁ ὅσιος Νεῖλος ὡς ὕστερον ἐγνώσθη.
Ἔκτοτε λοιπὸν ἄρχισεν ὁ Θεοφάνης νὰ καλλιεργῆ τὸν τόπον καὶ τὸ καλύβιον καὶ ἔφερνε τὰ ἀναγκαῖα του μὲ πολὺν κόπον. Μίαν δὲ ἡμέραν ἐφορτώθη ἀπὸ τὴν Σκήτην τὰ χρειώδη, καὶ ἐρχόμενος πρὸς τὴν καλύβην του, εὗρε τινὰς ἀδελφοὺς ἐξομαλίζοντας τὴν ὁδόν, καὶ ἐνεθυμήθη τὸν λόγον τοῦ γέροντος ἐκείνου, ὅστις τοῦ εἶπε, «ἐάν θέλης νὰ κατοικίσης ἐδῶ, καί ἐγὼ σοῦ οἰκονομῶ.» Καὶ λοιπόν, διώρθωσεν τὸ καλύβιον καὶ ἐκατοίκισεν εἰς αὐτὸ ἐργαζόμενος τὰ φέσια. Ἔπειτα τοῦ ἐφάνη νὰ μάθη χουλιάρια, ὡς ἀπερίσπαστα καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸ Κελλίον τῶν Σπανῶν ἔνθα τοῦ Ἁγίου τὸ σπήλαιον καὶ ἐμάνθανεν ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ μοναχούς. Μίαν δὲ ἡμέραν ἐργαζόμενος ἦλθεν εἳς ἀδελφὸς ἔξαφνα καὶ τὸν ἔκρουσεν εἰς τὴν ράχιν, ὁ δὲ ἐξαφνισθεὶς ἐβλασφήμησεν τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖνον, καὶ παρευθὺς τὸν ἐτάραξεν τὸ δαιμόνιον ὡς καὶ πρότερον καὶ τὸν ἐβασάνιζεν ἀδιακόπως ἡμέρας τρεῖς. Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὴν καλύβην του ἐκάθητο, καὶ μίαν ἑσπέραν τὸν ἐσπάραξεν τὸ δαιμόνιον, εἶτα ἐλθὼν εἰς τὸν ἑαυτόν του, ὥρα Τρίτη τῆς νυκτός, εἶδε τὸν τόπον ὅτι ἔφεγγε, καὶ ὡς ἀνθρώπους ἁρματωμένους πυροειδεῖς τὰς ὄψεις, οἵτινες ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ καὶ τὸν ἥρπασαν. Ὁ δὲ πρῶτος αὐτῶν, διέταξε καὶ τὸν ἔδερνον, ἄλλοι δὲ ἁρπάσαντες λίθους τὸν ἐγρόνθισαν. Ὁ δὲ Θεοφάνης ἔλεγεν τὸ «ἀμάν», οἱ δὲ δαίμονες τοῦ ἔλεγον «οὐ ἀλλὰ ὑπεσχέθης νὰ κάνης καὶ ἄλλα τώρα σὲ βλέπομεν ποιοῦντα» καὶ σύροντες τὸν ἔφερον πρὸς τὸν πρῶτον τους. Καὶ ἐξαίφνης ἐσχίσθη τὸ πλῆθος ἐκεῖνο εἰς τὸ μέσον εἰς δύο, καὶ τὸ μὲν ἓν ἔφυγεν πρὸς τὰ ἄνω τοῦ ὄρους, τὸ δὲ πρὸς τὰ κάτω ἀφέντες αὐτὸν ἔφυγον. Ὁ δὲ Θεοφάνης ἐγερθεὶς εἶδε τὸν Ἅγιον Νεῖλον εἰς σχῆμα μοναχοῦ τινὸς Ἰγνατίου Μυτιληναίου Καυσοκαλυβίτου, ὡς νὰ ἤρχετο ἀπὸ τὸν αἰγιαλὸν ὅπου ἐψάρευεν. Ὅθεν λαβὼν θάρρος ἔδραμε νὰ κλείσῃ τὰς θύρας τῆς καλύβης του, οἱ δὲ δαίμονες ἔρριψαν κατ' αὐτοῦ λίθον εἰς τὴν πλευράν του καὶ τὸν ἐπλήγωσαν. Ὅθεν ἀφῆκεν τὴν θύραν ἀνοικτὴν καὶ ἠκολούθησεν τὸν φαινόμενον. Καὶ ὁ μὲν ἅγιος ἐπεριπάτει ἡσύχως καί ἀργῶς, ὁ δὲ Θεοφάνης νὰ τὸν φθάση δὲν ἠδύνατο ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς τὴν Σκήτην, ὁ μὲν ἅγιος ἔγινεν ἄφαντος, ὁ δὲ Θεοφάνης εἰσῆλθεν εἰς τὴν Καλύβην τοῦ Πνευματικοῦ παπα Τιμοθέου, μὲ πολὺν κόπον, μὴ δυνάμενος νὰ λαλήση ἀπὸ τὰς πληγὰς ὁποῦ ἔλαβεν, καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν κλίνην, πλὴν νὰ κοιμηθῆ ποσῶς δὲν ἠδύνατο. Μετὰ δὲ τὴν ἀκολουθίαν ἀφύπνωσεν καὶ εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὴν καλύβην του καὶ ἦλθεν ὁ φανεὶς ᾽Ιγνάτιος καὶ λέγει του: «Καλῶς ἐποίησας που ἄνοιξες αὐτὸν τὸν τόπον», δείχνοντάς του καὶ τὸν κῆπον ὅπου ἔκαμε. Ὁ δὲ Θεοφάνης εἶπε «καλὰ μὲν εἶναι πλὴν αὐτὴν τὴν ἀσθένειαν τῆς δαιμονικῆς ἐνοχλήσεως, ἐὰν δὲν εἶχον, ἤθελα εἶμαι καλλίτερα.» Τότε ὁ Ἅγιος ἁπλώσας τὴν δεξιάν του, τὸν ηὐλόγησε λέγων. «᾿Εν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ δαιμόνιον νὰ μὴ σὲ ἐνοχλήση.» Ὁ δὲ Θεοφάνης γελάσας εἶπε· «τόσας εὐχὰς μὲ ἅγια λείψανα ὅπου οἱ ἱερεῖς μὲ ἀνέγνωσαν δὲν ἰατρεύθηκα, καὶ τώρα ἡ εὐλογία τοῦ Ἰγνατίου θέλει μὲ ἱατρεύσει;» Ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ εἶπε· «Μὴ γελᾶς ταλαίπωρε, μόνο ἤξευρε, ὅτι ἀπὸ μὲν τὸ δαιμόνιον ἐθεραπεύθης, τὸ δὲ σπάσιμον ἂς σοῦ μείνη διὰ νὰ συγχαίνεσαι τὰ πάθη σου. Ἔχε ὅμως ὑπομονήν, διότι ἔχεις νὰ δοκιμάσης μέγαν πειρασμὸν ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ δαίμονας.» Καὶ ταῦτα εἰπὼν ὁ ἅγιος ἔκαμε νὰ ἀναχωρήσῃ, ὁ δὲ Θεοφάνης ἐβγῆκε νὰ τὸν ἀποβγάλη καὶ λέγει του ὁ ἅγιος· «ἕως ὧδε καλῶς ἐκαλλιέργησας τὸν κῆπον, πλὴν ὁ περισσότερος τόπος τὶ σοῦ χρειάζεται;» Ὁ δέ Θεοφάνης εἶπεν· «οἱ πατέρες ὅπου μὲ ἐβοήθησαν, μοῦ εἶπαν νὰ βάλω περισσότερον τόπον, ἀλλὰ δὲν ἠθέλησα». Λέγει του ὁ ἅγιος. «Νὰ ἔλθης καμιὰν ἡμέραν εἰς τὸν οἶκον μου νὰ σαρώσης τὸ σπήλαιον καὶ νὰ ἀνάψης τὸν λύχνον μου, ὅτι ἐγήρασα καὶ δὲν δύναμαι». Λέγει του ὁ Θεοφάνης, «τόσην συνοδίαν ἔχεις καὶ ἐγὼ νὰ σὲ ὑπηρετήσω;» Λέγει του ὁ ἅγιος «Αὐτοὶ ἐδόθηκαν εἰς γηΐνας φροντίδας, πλὴν μὴ μὲ λέγεις Ἰγνάτιον, διότι ἐγὼ ’Ιγνάτιος δὲν εἶμαι, ἀλλ’ ὁ Νεῖλος ἐκεῖνος εἶμαι. Ὁ δὲ οἶκος μου εἶναι τὸ καραβοστάσιον.» Καὶ ταῦτα εἰπὼν ὁ ἅγιος, ἐσχηματίσθη πὼς ὑπάγει εἰς τὴν Σκήτην. Καὶ ὁ Θεοφάνης ἐξυπνήσας εὑρέθη ὅλος ὑγιής ἀπὸ τὰς πληγὰς καὶ τὸ σπάσιμον καὶ ἐπήδησεν εὐθὺς ἀπὸ τὴν κλίνην του καὶ διηγήθη τὸ θαυμάσιον εἰς τοὺς ἀδελφούς. Ἔπειτα λαβὼν κηρία, ἔλαιον καὶ θυμίαμα ἀπῆλθεν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ ἁγίου καί ἐφιλοκάλλισεν ἅψας τὴν κανδήλαν, καὶ ἐθυμίασεν τὸν ναόν, καὶ ἐκαθάρισεν τὴν ὁδὸν ὅπου ἤρχετο εἰς τὸ σπήλαιον. Καὶ εἰς κάθε σάββατον ἤρχετο καὶ ἐφωταγώγει καὶ ἐθυμίαζε. Καὶ ἔκτοτε ἤρχοντο τινὲς ἀδελφοὶ φέροντες ἱερέα καὶ ἐλειτούργει, διότι πρότερον ἀμελοῦσαν διὰ τὸ δύσβατον καὶ κρημνῶδες τοῦ τόπου.
Δευτέρα ἐμφάνισις τοῦ Ἁγίου Νείλου
Μετὰ δὲ ἡμέρας τινὰς ὁ Θεοφάνης ἔφαγε καὶ ἔπιε ὑπέρμετρα καὶ τοῦ ἤλθε πόλεμος σαρκικὸς καὶ ἐβγῆκε νὰ μάση μάλαθρα, ὑποστρέψας δὲ εἰς τὴν καλύβην του, εὗρε τὸν Ἅγιον Νεῖλον εἰς σχῆμα τοῦ προρρηθέντος Ἰγναντίου καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος, ποῦ ἦτο; Ὁ δὲ εἶπε «διὰ μάλαθρα ἐβγῆκα καὶ διὰ τὰς ἐργασίας νὰ τελειώσουν τὸ πεζούλιον.» Ὁ Ἅγιος εἰσελθὼν ἐστάθη ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὅπου ἧτο ἐκεῖ, καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπροσκύνησεν, ἔπειτα ἐκάθησεν εἰς ἓν σκαμνίον καὶ δείξας μὲ τὸ δάκτυλον τὴν εἰκόνα τὴς Θεοτόκου εἶπεν, «Αὐτὴν τὴν Κυρίαν νὰ κρατῆς πάντοτε σιμά σου, καὶ αὐτὴ σοῦ τὰ οἰκονομεῖ ὅλα.» Ἔπειτα, στοχαζόμενος τὸν τόρνον ὅπου εἰργάζετο τὰ κουτάλια τοῦ λέγει, «Μὴ ζητῆς ἄλλο ἐργόχειρο ἐκτὸς τοῦ ἐργοχείρου τῶν πατέρων τῆς Σκήτης καὶ ἐγκρατεύου ὄσον δύνασαι ἀπὸ οἶνον καὶ ὀψάρια, ὀκταπόδια καὶ θαλάσσια ἔμψυχα, καὶ σύντομα νὰ τελαιώσης τὸν τοῖχον τοῦ πεζουλιοῦ, διότι ἔχεις νὰ δοκιμάσης μέγαν πειρασμόν. Διότι ἔχουν νὰ συναχθοῦν τὰ ἐπτὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα ὅπου ἔπραξας μετὰ ἀπὸ ὀλίγας ἡμέρας ὥρα ἑβδόμη τῆς νυκτὸς καὶ νὰ τρέξη αἷμα πολὺ ἀπὸ τὴν μύτη σου, καὶ νὰ ἐνοχληθῆς ἀπὸ λογισμούς, πλὴν ἔχε ὑπομονὴν καὶ ἀπὸ τὴν συμβουλὴν τοῦ Πνευματικοῦ σου μὴ ἐβγαίνης.» Ταῦτα τοῦ Ἁγίου εἰπόντος ὁ Θεοφάνης εἶπε· «Μήπως καὶ εἶσαι ὁ Ἅγιος Νεῖλος;», λέγει του ὁ Ἅγιος «Σὺ εἶπας» καὶ παρευθὺς ἔγινεν ἄφαντος ὁ Ἅγιος.
Περὶ τοῦ πειρασμοῦ τῶν δαιμονίων
Μετὰ δὲ παρέλευσιν πέντε ἡμερῶν τὴν νύκτα ὥρα ἑβδόμη, ἐξύπνησε καὶ ἤκουσε φωνὴν ὡς γάτου, ἔπειτα ὡς σκύλου, εἶτα καμήλας καὶ ἵππου χραιμετισμὸν μὲ ἀγριότητα καὶ φοβηθεὶς ἐσυμμαζεύθη εἰς τὴν κλίνην του. Ἔπειτα ἤκουσε θόρυβον πολὺν ἀνθρώπων ὁμιλούντων καὶ λεγόντων. «Τί περιμένετε; Ποῦ εἶναι ἐκεῖνος ὁ δόλιος;» Καὶ ἄλλος ἀπεκρίθη καὶ εἶπε· «Μέσα εἶναι»· εἶτα λέγει ὁ πρῶτος· «ἐκβάλετέ τον ἔξω.» Καὶ εὐθὺς ἕνας δαίμων ἐτσάκισε τὸ παράθυρον καὶ κύψας ἔσω εἶδε, καὶ εἶπε πρὸς τοὺς ἄλλους. «Πῶς νὰ ἔμβωμεν μέσα ὅπου εἶναι ἕνας βασιλικὸς Γεννίτσαρος μέσα;» Καὶ ὁ πρῶτος εἶπε. «Καὶ ἂν εἶναι, τὶ δύναται ποιῆσαι; Ἐγὼ τὸ χρέος μου ζητῶ, ἂς μοῦ τὸ δώση»· καὶ εὐθὺς ἔκραξε· «χαλάσατε τὴν καλύβην καὶ ἐκβάλετέ τον ἔξω.» Καὶ πάραυτα ἔρριπταν τὴν γωνίαν τοῦ τοίχου, καὶ ἔρριπταν τὰς πλάκας τῆς σκέπης μὲ κρότον, ὥστε ἐσείετο ἡ καλύβη, ὁ δὲ Θεοφάνης ἔντρομος γενόμενος, ἵνα μὴ πλακωθῆ ἐσκοτίσθη ὁ μυελός του καὶ ἔτρεξε αἷμα ἀπὸ τὴν μύτη του μὲ ὁρμὴν καὶ ἐβόησε· «Παναγία Θεστόκε σῶσον με», «Ἅγιε Νεῖλε βοήθει μοι». Καὶ ἤκουσε φωνὴν ἔσωθεν τῆς καλύβης λέγουσαν. «Μὴ φοβῆσαι, ἐδῶ εἶμαι. Ὅταν τοῖς ὑποταζόσουν ταλαίπωρε δὲν τοὺς ἐφοβεῖσο; Ἴδε, ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε». Καὶ μὲ τὴν φωνὴν τοῦ Ἁγίου ἔπαυσαν οἱ δαίμονες κρημνίζοντες καὶ ἔγινε γαλήνη, καὶ αὐτὸς ὕπνωσε εἰρηνικῶς. Τὸ δὲ πρωὶ ἀπῆλθε εἰς τὴν Σκήτην καὶ διηγήθη τὰ συμβάντα εἰς τοὺς πατέρας, καὶ ἤλθασι τινὲς καὶ εἶδον τὰ κρημνίσματα τῆς καλύβης καὶ τὸ αἷμα εἰς τὸ ἔδαφος πεπηγμένο.
Θαῦμα
Κατ' ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἔσκαπτε ὁ Θεοφάνης ὑπὸ κάτω μιᾶς πέτρας μεγάλης καὶ ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν. «Φεῦγε ταχέως ἀπ’αὐτοῦ» καὶ ἐβγαίνοντας νὰ ἰδῆ ποῖος κράζει, ἀμέσως ἔπεσε ἡ μεγάλη πέτρα ἐκεῖ ὅπου αὐτὸς ἔσκαπτε καὶ ἐλυτρώθη τοῦ θανάτου.
Περὶ τοῦ θαύματος τῆς ἀσβέστου
Μίαν ἡμέραν ἐχρειάσθη ὁ Θεοφάνης μερικὴν ἀσβέστην διὰ νὰ χτίση μίαν στέρναν καὶ ζητήσας ἀπὸ τοὺς πατέρας καὶ δὲν τοῦ ἔδωσαν. Ὅθεν ἠβουλήθη νὰ ὑπάγη κρυφίως νὰ λάβη ἀπὸ τὸ ἀσβεσταριὸν τινὸς ἀδελφοῦ· πορευόμενος δὲ τοῦ ὑπήντησεν ὁ Ἅγιος Νεῖλος εἰς τὸ σχῆμα Γέροντος ποὺ εἶδε τὸ πρῶτον, καὶ τὸν ἠρώτησε ποῦ πηγαίνει· ὁ δὲ τοῦ διηγήθη τὴν ὑπόθεση. Τότε ὁ ἅγιος τοῦ λέγει: «Δὲν εἶναι καλὰ αὐτὰ ὅπου κάμνεις, πλὴν ἀκολούθει μοι»· καὶ περιπατοῦντες ἔφθασαν εἰς ἓν ἀσβεσταριὸν παλαιὸν πλακωμένον μὲ τοὺς λίθους καὶ λέγει του ὁ Ἅγιος. «’Ιδού, ἐδῶ ἔχει ἀσβέστην», καὶ λαβὼν τὸ βατοκόπιον ἔκοψε τὰ κλαδιὰ καὶ εἰσέβησαν εἰς τὸ ἀσβεσταρεῖον καὶ πιάσας μὲ τὰς χεῖρας του ὁ ἅγιος καὶ ἐσήκωσεν μίαν πέτραν μεγάλην καὶ τὴν παραμέρισεν. Θαυμάσας ὁ Θεοφάνης εἶπεν· «πολλὴν δύναμιν ἔχεις πάτερ». Ὁ δὲ ἅγιος τοῦ ἔδειξε τὸν τόπον νὰ τὸν καθαρίση, νὰ πετάξη τὰ χώματα καὶ τοὺς λίθους καὶ ὑποκάτωθεν εὐρίσκει ἀσβέστην ξηρόν, καὶ νὰ κάμη τὴν ὑπηρεσίαν του πρῶτον, καὶ ἔπειτα τὴν στέρναν. Θέλων δὲ ὁ Θεοφάνης νὰ τὸν ἐρωτήσῃ πόθεν τὸ ἤξευρεν, ὁ ἅγιος ἔγινεν ἀφανὴς πάραυτα. Ὅθεν ἔσκαψε καὶ εὗρε τὸν ἀσβέστην καὶ ἔκαμε τὴν ὑπηρεσίαν του. Τινὲς δὲ ἀνευλαβεῖς μοναχοὶ ἠβουλήθησαν νὰ διώξουν ἀπὸ ἐκεῖθεν τὸν Θεοφάνην καθότι ἐμάζωνεν αὐτὸς τὰ σπαράγγια καὶ μάλαθρα, καὶ ἐκεῖνοι δὲν εὕρισκον. Ὁ δὲ Θεοφάνης ἐσκέπτετο πῶς νὰ τοὺς ἐκδικηθῆ.
Συνεχίζεται ...
Συνεχίζεται ...
Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019
ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΙΔΩΛΟΥ - ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (ΨΑΛΜΟΣ 113)
τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων·
στόμα ἔχουσι, καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι, καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι, καὶ οὐκ ἀκούσονται,
ρῖνας ἔχουσι, καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται, χεῖρας ἔχουσι, καὶ οὐ ψηλαφήσουσι, πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπατήσουσιν,
οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν.
ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότεςἐπ᾿ αὐτοῖς.
(Ψαλμός 113, 12-16)
Πηγές τών φωτογραφιών:
https://religions.unian.net/orthodoxy/1137126-patriarh-varfolomey-na-ostrove-halki-turtsiya-otkryil-pamyatnik-v-chest-sebya.html
https://frognews.bg/obshtestvo/naroden-glas/chudo-otkrihme-pametnik-vselenskiia-patriarh-prijive-turtsiia.html
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019
Εφεξής όποιος κληρικός μνημονεύσει στην ευχή της Λειτουργίας το “...πάσης αρχής και εξουσίας…” θεωρείται ανθέλληνας και Σεργιανιστής
Δεν συνάδει ορθόδοξος ιερεύς να μνημονεύει Προδότες ανθέλληνες, αντίχριστους, δολοφόνους, άθεους, μουσουλμάνους και μασόνους.
Τουτέστιν το “πάσης αρχής” θα πρέπει να γίνει “φιλοχρίστου αρχής”.
