Πρὸς τοὺς Παναγιωτάτους καὶ Μακαριωτάτους
Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,
καὶ τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας,
Ἀρχιεπισκόπους καὶ Ἐπισκόπους.
Τοῦ ταπεινοῦ Φιλαρέτου,
Μητροπολίτου τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
1. Νὰ φυλάττωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς παρήγγειλαν νὰ φυλάττωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Διδάσκων δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τοὺς Ἀποστόλους Του νὰ φυλάττουν ἄθικτον κάθε ἰῶτα ἢ κεραίαν τοῦ Θείου Νόμου, εἶπεν: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. εʹ 19). Ἀπέστειλε, λοιπόν, τοὺς Ἀποστόλους Του νὰ διδάξουν τὴν παραδοθεῖσαν αὐτοῖς διδασκαλίαν εἰς πάντα τὰ ἔθνη ἐν καθαρᾷ καὶ ἀνοθεύτῳ μορφῇ. Τὸ δὲ καθῆκον τοῦτο παρεδόθη ἀκολούθως εἰς ἕκαστον ἐξ ἡμῶν τῶν Ἐπισκόπων, ὡς διαδόχων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Δογματικὸς Ὅρος τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἁπάσας τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἐγγράφως ἢ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν». Εἰς τὸν πρῶτον Κανόνα τῆς Συνόδου ταύτης οἱ Ἅγιοι Πατέρες προσέθεσαν τὰ ἑξῆς: «τοῖς τὴν ἱερατικὴν λαχοῦσιν ἀξίαν μαρτύριά τε καὶ κατορθώματα αἱ τῶν κανονικῶν διατάξεών εἰσιν ὑποτυπώσεις· ἃς ἀσμένως δεχόμενοι μετὰ τοῦ θεοφάντορος Δαυῒδ ἄδομεν πρὸς τὸν Δεσπότην Θεὸν λέγοντες· ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην ὡς ἐπὶ παντὶ πλούτῳ· καὶ ἐνετείλω δικαιοσύνην τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν αἰῶνα· συνέτισόν με καὶ ζήσομαι.
Καὶ εἰς τὸν αἰῶνα ἡ προφητικὴ φωνὴ ἐντέλλεται ἡμῖν φυλάττειν τὰ μαρτύρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζῆν ἐν αὐτοῖς, δῆλον ὅτι ἀκράδαντα καὶ ἀσάλευτα διαμένουσιν». Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν πανηγυρικῶς ὑπόσχεται κατὰ τὴν χειροτονίαν του ὅτι θὰ τηρῇ στερρῶς τὴν Πίστιν καὶ τοὺς Κανόνας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀναλαμβάνων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τὴν ὑποχρέωσιν νὰ φυλάττῃ ἀκραδάντως τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰς πλάνας ποὺ διεισδύουν εἰς τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐὰν ἐμφανισθῇ ὁ πειρασμὸς μόνον εἰς μίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τότε καὶ ἡ θεραπεία δύναται νὰ εὑρεθῇ ἐν τῇ ἰδίᾳ περιοχῇ. Ἀλλ᾿ ὅταν ἓν κακὸν διεισδύσῃ σχεδὸν εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας μας, τότε καθίσταται τοῦτο ὑπόθεσις ἀφορῶσα πάντα Ἐπίσκοπον. Καὶ τίς ἐξ ἡμῶν δύναται νὰ ἀδρανήσῃ, ἐὰν ἴδῃ πολλοὺς τῶν ἀδελφῶν του νὰ βαδίζουν ταυτοχρόνως τὴν ὁδὸν τὴν ἄγουσαν αὐτοὺς καὶ τὸ ποίμνιόν των πρὸς ὀλέθριον βάραθρον ἕνεκα τῆς ἐν ἀγνοίᾳ των ἀπωλείας τῆς Ὀρθοδοξίας; Δυνάμεθα ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη μᾶς ὑπαγορεύει νὰ τηρήσωμεν σιωπήν; Νὰ θεωρήσωμεν ὡς ἀδιακρισίαν ἡμῶν νὰ συμβουλεύσωμεν τοὺς ἄλλους διαδόχους τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τινὲς τῶν ὁποίων κατέχουν τοὺς ἀρχαιοτέρους καὶ πλέον διακεκριμένους θρόνους;
Ἀλλ᾿ ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τὴν ἰσότητα ὅλων τῶν Ἐπισκόπων κατὰ τὴν χάριν, ποιοῦσα διάκρισιν μεταξὺ αὐτῶν μόνον ὡς πρὸς τὴν τιμήν. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναπαυθῶμεν ἐπὶ τοῦ ὅτι ἑκάστη Ἐκκλησία εὐθύνεται δι᾿ ἑαυτήν; Ἀλλὰ τί γίνεται, ὅταν προβαίνουν εἰς ταρασσούσας τοὺς πιστοὺς δηλώσεις ἐξ ὀνόματος ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, συνεπῶς δὲ καὶ ἐξ ὀνόματος ἡμῶν, καίτοι οὐδένα ἐξουσιοδοτήσαμεν πρὸς τοῦτο;
2. «Ἡ ἀλήθεια προδίδεται διὰ τῆς σιωπῆς»
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶπε κάποτε, ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις, καθ᾿ ἃς «ἡ ἀλήθεια προδίδεται διὰ τῆς σιωπῆς». Καὶ δὲν θὰ τὴν προδώσωμεν καὶ ἡμεῖς, ἐάν, βλέποντες παρέκκλισιν ἐκ τῆς καθαρᾶς Ὀρθοδοξίας, τηρῶμεν σιγήν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἶναι πάντοτε εὐκολώτερον καὶ ἀκίνδυνον;
Ἐν τούτοις βλέπομεν, ὅτι οὐδεὶς τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν ὑψώνει τὴν φωνήν του καὶ τὸ γεγονὸς τοῦτο μᾶς ἀναγκάζει νὰ ὁμιλήσωμεν, διὰ νὰ μὴ ἀκούσωμεν κατὰ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως τὴν μομφήν, ὅτι εἴδομεν τὸν ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπειλοῦντα τὴν Ἐκκλησίαν κίνδυνον καὶ δὲν προειδοποιήσαμεν τοὺς ἐπισκόπους αὐτῆς. Πάντως, ἔχομεν ἤδη ἀπευθύνει τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν Παναγιώτατον Πατριάρχην Ἀθηναγόραν καὶ πρὸς τὸν Ἕλληνα Ἀρχιεπίσκοπον Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβον, ἐκφράζοντες τὴν λύπην καὶ τὴν ἀνησυχίαν ἡμῶν ἐκ τῶν Οἰκουμενικῶν των ἐνεργειῶν, κατὰ τὰς ὁποίας τὰ πρωτοτόκια τῆς Ἐκκλησίας πωλοῦνται ἀντὶ τοῦ πινακίου φακῆς εἰς ἀντάλλαγμα ἐπαίνων τοῦ κόσμου τούτου. Ἀλλ᾿ ἡ τηρηθεῖσα στάσις ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων εἰς τὴν Γενικὴν Συνέλευσιν τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» εἰς τὴν Οὐψάλαν καθιστᾷ ἔτι βαθυτέραν τὴν ἀνησυχίαν τῶν Ζηλωτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀναγκαζόμεθα νὰ συμμερισθῶμεν τὴν λύπην καὶ τὴν ἀνησυχίαν ἡμῶν μὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους.
Ἴσως ἐρωτηθῶμεν, διατί μόλις τώρα γράφομεν περὶ τῆς Συνελεύσεως ταύτης, σχεδὸν ἓν ἔτος. μετὰ τὴν λῆξιν τῶν ἐργασιῶν της; Ἀπαντῶμεν, ὅτι αὐτὴν τὴν φορὰν δὲν εἴχομεν παρατηρητάς μας καὶ ἐλαμβάνομεν πληροφορίας περὶ τῆς Συνελεύσεως ταύτης μόνον ἐκ τοῦ περιοδικοῦ τύπου, εἰς τὴν ἀκρίβειαν τοῦ ὁποίου δὲν δύναται κανεὶς πάντοτε νὰ βασισθῇ.
Διὰ τοῦτο ἀνεμένομεν τὴν λῆψιν τῶν ἐπισήμων πρακτικῶν τῆς Συνελεύσεως, μετὰ τὴν μελέτην τῶν ὁποίων ἐθεωρήσαμεν ἐπιτακτικὸν ἡμῶν καθῆκον, ὅπως ἀπευθύνωμεν τὴν παροῦσαν ἐπιστολὴν πρὸς ἅπαντας τοὺς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, οὓς Κύριος ὁ Θεὸς ὥρισε νὰ φροντίζουν τὴν ἐπὶ γῆς Ἐκκλησίαν Του.
Ἡ ἔκθεσις περὶ τῆς ἐν Οὐψάλῃ Συνελεύσεως ὄντως μᾶς συνετάραξε μεγάλως, διότι εἴδομεν ἐξ αὐτῆς ἔτι σαφέστερον πόσον ἡ πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει τῆς ἐπισήμου ἐγκρίσεως πολλῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Μετὰ τὰ πρῶτα βήματα τῆς διοργανώσεως τῆς Κινήσεως ταύτης, πολλαὶ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀκολουθοῦσαι τὴν πρωτοβουλίαν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἤρχισαν νὰ συμμετέχουν εἰς τὰς Συνελεύσεις της. Τότε οὐδεμίαν ἀνησυχίαν προεξένησεν ἡ τοιαύτη συμμετοχὴ οὔτε ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν φλογερῶν ζηλωτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνόμιζαν οὗτοι ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐδεμίαν δύναται νὰ ὑποστῇ ζημίαν, ἐὰν οἱ ἀντιπρόσωποί της ἐμφανισθοῦν εἰς τὸν κύκλον τῶν ζητούντων τὴν Ἀλήθειαν διαφόρων Διαμαρτυρομένων, διὰ νὰ ἀντιτάξουν τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰς ποικίλας πλάνας των. Ἡ τοιαύτη συμμετοχὴ εἰς διομολογιακὰς συνελεύσεις ἠδύνατο νὰ ἐκληφθῇ ὡς ἔχουσα ἱεραποστολικὸν χαρακτῆρα. Ἡ θέσις αὕτη διετηρήθη, μέχρις ἑνὸς σημείου, ἂν καὶ ὄχι πάντοτε μὲ τὴν ἰδίαν συνέπειαν, εἰς τὴν ἐν Evanston Γενικὴν Συνέλευσιν τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» τὸ 1954. Ἐκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ἐδήλωσαν μετὰ παρρησίας, ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνελεύσεως αὐτῆς εὑρίσκονται τόσον μακρὰν ἀπὸ τὴν περὶ τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίαν μας, ὥστε τοὺς ἦτο ἐντελῶς ἀδύνατον νὰντὰς παραδεχθοῦν ὁμοῦ μετὰ τῶν ἄλλων. Ἀντ᾿ αὐτοῦ οὗτοι ἐξέφρασαν τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς ἰδιαιτέρας δηλώσεις.
3. Οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν δύνανται νὰ παραμείνουν μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.
Αἱ δηλώσεις αὗται ἦσαν τόσον σαφεῖς, ὥστε τῷ ὄντι ἔπρεπε νὰ ὁδηγήσουν εἰς τὸ λογικὸν συμπέρασμα, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν δύνανται νὰ παραμείνουν μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. ἐπὶ τῆς ἰδίας μὲ τοὺς ἄλλους βάσεως. Οἱ Διαμαρτυρόμενοι ἠδύναντο νὰ τοὺς εἴπουν:
«Ἐὰν δὲν συμμερίζεσθε τὰς βασικὰς ἀρχάς μας, διατὶ εἶσθε μαζί μας;». Γνωρίζομεν, ὅτι εἰς ἰδιαιτέρας συνομιλίας τινὲς τῶν Διαμαρτυρομένων ὑπέβαλον αὐτὴν τὴν ἐρώτησιν. Ἀλλ᾿ ἡ ἐρώτησις δὲν ὑπεβλήθη κατὰ τὰς συνεδριάσεις. Τοιουτοτρόπως, οἱ Ὀρθόδοξοι παρέμειναν μέλη μιᾶς ὀργανώσεως, τῆς ὁποίας τὴν ἀνόμοιον ἀρχὴν μόλις εἶχον τόσον σαφέστατα περιγράψει.
Ἀλλὰ τί βλέπομεν τώρα;
Ἡ ἐν Γενεύῃ Πανορθόδοξος Διάσκεψις τὸν Ἰούνιον τοῦ 1968 ἠκολούθησεν ἄλλην ὁδόν. Ἐξέφρασε «τὴν γενικὴν ἐπιθυμίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ εἶναι ὀργανικὸν μέλος τοῦ Π.Σ.Ε., ὡς καὶ τὴν ἀπόφασίν της ὅπως συμβάλῃ μὲ κάθε τρόπον, θεολογικῶς τε καὶ ἄλλως, εἰς τὴν πρόοδον τοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν προώθησιν καὶ τὴν καλὴν ἀνάπτυξιν τοῦ ὅλου ἔργου τοῦ Π.Σ.Ε.». Ἡ Αὐτοῦ Παναγιότης ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐπληροφόρησε τὸ Π.Σ.Ε. περὶ τῆς ἀποφάσεως ταύτης εἰς ἰδιαιτέραν ἐπιστολὴν φέρουσαν ἡμερομηνίαν 30 Ἰουνίου 1968. Οὐδεμία ἐπιφύλαξις, οὐδεμία ὑπόμνησις περὶ ἱεραποστολικῶν σκοπῶν ἐγένετο οὔτε ἐν τῇ μιᾷ οὔτε ἐν τῇ ἄλλῃ περιπτώσει. Δέον ὅπως γίνωμεν πολὺ σαφεῖς ὅσον ἀφορᾶ τὸ εἶδος τῆς θρησκευτικῆς ἑνώσεως, τῆς ὁποίας «ὀργανικὸν μέλος» ἐκηρύχθη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς δὲ καὶ ποῖαι εἶναι αἱ δογματικαὶ ἐπιπτώσεις μιᾶς τοιαύτης ἀποφάσεως. Εἰς τὸ Τορόντο τὸ 1950 υἱοθετήθησαν αἱ βασικαὶ θέσεις τοῦ Π.Σ.Ε., αἱ ὁποῖαι ἦσαν περισσότερον ἐπιφυλακτικαὶ ἀπὸ τὰς παρούσας, ἀλλὰ πάλιν ἀντέβαινον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλίαν. Ἡ παράγραφος 4 ἔλεγεν, ὅτι «αἱ Ἐκκλησίαι μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. θεωροῦν τὴν σχέσιν τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὴν Ἁγίαν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν ὁμολογοῦν εἰς τὰ Σύμβολα Πίστεως, ὡς ἀντικείμενον ἀμοιβαίας μελέτης». Ἡ διατύπωσις αὐτὴ εἶναι ἤδη ἀπαράδεκτος δι᾿ ἡμᾶς, διότι ἡ Ἁγία Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀναφέρεται ἐκεῖ οὐχὶ ὡς πράγματι ὑπάρχουσα ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλ᾿ ὡς μία ἀφῃρημένη ὀντότης μνημονευομένη εἰς τὰ διάφορα «Πιστεύω». Παρὰ ταῦτα, τότε ἀκόμη καὶ ἡ τρίτη παράγραφος ἔλεγεν: «Αἱ Ἐκκλησίαι-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τὸ ἀνήκειν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἶναι πλέον περιεκτικὸν τοῦ ἀνήκειν μόνον εἰς τὸ σῶμα τῶν Ἐκκλησιῶν των» (Six Ecumenical Surveys, New York, 1954, σ.13). Ἐπειδὴ εἰς τὴν προηγουμένην παράγρ. 2 ἐδηλώθη, ὅτι «αἱ Ἐκκλησίαι-μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. πιστεύουν ἐπὶ τῇ βάσει τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία», τότε προκύπτει ἢ ἐσωτερικὴ ἀντίφασις ἢ ὁμολογία νέου δόγματος, ὅτι εἶναι δυνατὸν ν᾿ ἀνήκῃ τις εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν μὴ πιστεύων τὰ δόγματα αὐτῆς καὶ ἔξω τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος μετ᾿αὐτῆς.
4. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία διαφέρει οὐσιαστικῶς τῆς προτεσταντικῆς
Αἱ ἰδιαίτεραι δηλώσεις εἰς Evanston μετὰ τετραετίαν [1954] ἐξ ὀνόματος πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων διώρθουν ἐν μέρει τὴν κατάστασιν, διότι ἐδείκνυον σαφῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία διαφέρει τόσον πολὺ τῆς Προτεσταντικῆς ἐν τῇ οὐσίᾳ, ὥστε εἶναι ἀδύνατος ἡ ἀπὸ κοινοῦ σύνταξις οἱασδήποτε κοινῆς δηλώσεως. Τώρα ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι εἰς τὸ Π.Σ.Ε. ἐνεργοῦν διαφόρως. Ἐν τῇ προσπαθείᾳ ὅπως ἑνώσουν τὴν ἀλήθειαν μετὰ τῆς πλάνης, οὗτοι ἐξέκλιναν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ποὺ διεκήρυξαν εἰς τὸ Evanston. Ἐὰν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι εἶναι ὀργανικὰ μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., τότε ἅπασαι αἱ ἀποφάσεις τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς γίνονται ἐξ ὀνόματος ἐκείνων ὅπως καὶ ἐξ ὀνόματος τῶν Διαμαρτυρομένων.
Ἐὰν ἀρχικῶς οἱ Ὀρθόδοξοι συμμετέσχον εἰς τὰς Οἰκουμενικὰς Συνελεύσεις ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον διὰ νὰ μαρτυρήσουν τὴν ἀλήθειαν, ἐπιτελοῦντες, οὕτως εἰπεῖν, ἱεραποστολικὴν διακονίαν μεταξὺ τῶν ξένων πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν Ὁμολογιῶν, τώρα ὅμως ἔχουν συνενωθῆ μὲ αὐτοὺς καὶ ἕκαστος ἐξ ἡμῶν δύναται νὰ εἴπῃ ὅτι τὰ ἐν Οὐψάλῃ λεχθέντα ἐλέχθησαν ἐπίσης καὶ ὑπὸ τῶν ἐκεῖ συμμετεχουσῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν ἐκπροσώπων των. Φεῦ! Τοῦτο ἐλέχθη ἐξ ὀνόματος ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Θεωροῦμεν καθῆκον ἡμῶν, ὅπως διαμαρτυρηθῶμεν ἐντονώτατα κατὰ τῆς καταστάσεως ταύτης. Γνωρίζομεν δέ, ὅτι ἐν τῇ διαμαρτυρίᾳ μας ταύτῃ ἔχομεν μεθ᾿ ἡμῶν ἅπαντας τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, μαζί μας δὲν εἶναι μόνον ὅλη ἡ Ἱεραρχία, ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῆς Ὑπερ ορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ πολλὰ μέλη τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τὰ ὁποῖα συμφωνοῦν μὲ ἡμᾶς. Τολμῶμεν νὰ εἴπωμεν, ὅτι μέχρι τοῦδε εἶναι φανερόν, ὅτι οἱ ἀδελφοί μας Ἐπίσκοποι δὲν ἔδιδον εἰς τὸ θέμα τοῦτο τὴν δέουσαν προσοχήν, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πόσον βαθέως ἡ Ἐκκλησία εἰσάγεται εἰς τὴν σφαῖραν ἀντικανονικῶν, ὡς καὶ ἀντιδογματικῶν ἀκόμη συμφωνιῶν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων. Τὸ γεγονὸς τοῦτο γίνεται ἰδίως σαφές, ἐάν τις ἀναφερθῇ εἰς τὰς ἀρχικὰς δηλώσεις τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ συγκρίνῃ αὐτὰς μὲ τὰ νῦν συμβαίνοντα.
Εἰς τὴν ἐν Λωζάνῃ Συνέλευσιν τὸ 1937, ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μητροπολίτης Γερμανός, σαφῶς διεκήρυξεν ὅτι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει ὅτι οἱ Διαμαρτυρόμενοι δέον ὅπως ἐπιστρέψουν εἰς τὴν διδασκαλίαν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. «Καὶ ποῖα εἶναι τὰ στοιχεῖα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, εἶπεν ὁ Γερμανός, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀναγκαῖα καὶ οὐσιώδη; Κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῆς Ὀρθοδόξο Ἐκκλησίας δὲν ὑφίσταται ἀνάγκη τώρα νὰ ὁρίσωμεν αὐτὰ τὰ ἀναγκαῖα στοιχεῖα τῆς πίστεως, διότι οἱ ὁρισμοὶ αὐτοὶ ἤδη εὑρίσκονται εἰς τὰ ἀρχαῖα Σύμβολα Πίστεως καὶ εἰς τὰς ἀποφάσεις τῶν ἑπτὰΟἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὅθεν αὕτη ἡ διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας δέον ὅπως γίνῃ ἡ βάσις τῆς ἐπανενώσεως τῆς Ἐκκλησίας». Αὕτη ἦτο ἡ τοποθέτησις ἡ ληφθεῖσα ὑφ᾿ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀπεσταλμένων εἰς τὰς Συνελεύσεις τῆς Λωζάνης καὶ τῆς Ὀξφόρδης.
5. Ἡ Μία... Ἐκκλησία οὐδέποτε διῃρέθη. Τὸ πρόβλημα μόνον εἶναι ποῖος ἀνήκει εἰς Αὐτὴν καὶ ποῖος δὲν ἀνήκει.
Ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἡμετέραν Ὑπερόριον Ρωσικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ἄποψίς της διετυπώθη μετὰ ἰδιαιτέρας σαφηνείας κατὰ τὸν διορισμὸν τοῦ ἀντιπροσώπου της εἰς τὴν μόνιμον Ἐπιτροπὴν τῆς περὶ «Πίστεως καὶ Τάξεως» Συνελεύσεως τὴν 18/31 Δεκεμβρίου 1931. Ἡ ἀπόφασις αὕτη ἔχει ὡς ἑξῆς: «Διαφυλάττουσα τὴν πίστιν εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ὁμολογεῖ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη οὐδέποτε διῃρέθη.
Τὸ πρόβλημα μόνον εἶναι ποῖος ἀνήκει εἰς Αὐτὴν καὶποῖος δὲν ἀνήκει. Συγχρόνως, ἡ Σύνοδος θερμῶς χαιρετίζει ὅλας τὰς προσπαθείας τῶν ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν, ὅπως μελετήσουν τὴν περὶ τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι διὰ τῆς τοιαύτης μελέτης καὶ ἰδίᾳ διὰ τῆς συμμετοχῆς τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἴσως ἐπὶ τέλους καταλήξουν εἰς τὴν πεποίθησιν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὖσα ὁ στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας (Αʹ Τιμ. γʹ 15), ἔχει διατηρήσει τὴν ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ δοθεῖσαν εἰς τοὺς Ἀποστόλους διδασκαλίαν πλήρως καὶ ἄνευ οἱωνδήποτε σφαλμάτων.
Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν καὶ μὲ τοιαύτην ἐλπίδα ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων δέχεται εὐχαρίστως τὴν πρόσκλησιν τῆς Ἐπιτροπῆς διὰ τὴν συνέχισιν τῆς Συνελεύσεως τῆς Πίστεως καὶ Τάξεως». Ἐδῶ τὰ πάντα εἶναι σαφῆ καὶ οὐδὲν ἀπεσιωπήθη. Ἡ δήλωσις αὕτη κατ᾿ οὐσίαν εἶναι σύμφωνος πρὸς τὰ ὅσα ἐν καιρῷ ἔλεγον καὶ οἱ ἐπίσημοι ἀντιπρόσωποι τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Καὶ τί ἤλλαξεν; Ἐγκατέλειψαν οἱ Διαμαρτυρόμενοι τὰς πλάνας των; Ὄχι! Ἔμειναν οἱ ἴδιοι καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀλλάξει, ἤλλαξαν δὲ μόνον οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀντιπροσωπεύουν σήμερον.
Ἐὰν οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνέχιζον νὰ διατηροῦν αὐστηρῶς τὰς βασικὰς ἀρχὰς τῆς πίστεώς μας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, δὲν θὰ ὡδήγουν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τὴν συγκεχυμένην κατάστασιν, ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ διʼ αὐτὴν ὑπὸ τῶν ἐν τῇ Συνελεύσει τῆς Γενεύης ἀποφάσεων τοῦ παρελθόντος ἔτους [1968].
Μετὰ τὴν Συνέλευσιν τοῦ Π.Σ.Ε. εἰς τὸ Νέον Δελχὶ [1961] καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι δὲν κάμνουν πλέον ἰδιαιτέρας δηλώσεις, ἀλλὰ συγχωνεύονται εἰς μίαν μετὰ τῶν Διαμαρτυρομένων Ὁμολογιῶν μᾶζαν. Τοιουτοτρόπως, ὅλαι αἱ ἀποφάσεις τῆς ἐν Οὐψάλῃ Συνελεύσεως ἐλήφθησαν ἐν ὀνόματι τῆς «Ἐκκλησίας», ἥτις πάντοτε ἀναφέρεται εἰς τὸν ἑνικὸν ἀριθμόν.
Ποῖος τὰ λέγει αὐτά; Ποῖος δικαιοῦται νὰ διατυπώνῃ ἐκκλησιολογικὰς δηλώσεις οὐχὶ μόνον ἐξ ὀνόματός του, ἀλλὰ καὶ ἐξ ὀνόματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
6. Ἐλέγξατε τὸν κατάλογον τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Π.Σ.Ε.
Σᾶς παρακαλοῦμεν, Πανιερώτατοι ἀδελφοί, ὅπως ἐλέγξετε τὸν κατάλογον τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν μετεχουσῶν εἰς τὴν οἰκουμενικὴν κίνησιν καὶ εἰς τὸ Π.Σ.Ε. Ἴδετε, ἐπὶ παραδείγματι, τοὐλάχιστον τὰς πρώτας γραμμὰς τοῦ καταλόγου εἰς τὴν σελίδα τοῦ ἀπολογισμοῦ ὑπὸ τὸν τίτλον «The Uppsala 68 Report».
Ἐκεῖ θὰ ἴδετε τὰ ἀκόλουθα ὀνόματα: Εὐαγγελικὴ Ἐκκλησία τῆς River Plata, Μεθοδιστικὴ Ἐκκλησία τῆς Αὐστραλίας καὶ Ἀσίας, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Αὐστραλίαν, Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία τῆς Αὐστραλίας, Κογκρεγκεσιοναλιστικὴ Ἕνωσις τῆς Αὐστραλίας, Πρεσβυτεριανὴ Ἐκκλησία τῆς Αὐστραλίας...
Ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ συνεχίσωμεν; Δὲν εἶναι πρόδηλον, ὅτι εἰς τὰς πρώτας γραμμὰς τοῦ καταλόγου σημειοῦνται Ὁμολογίαι μεγάλως διαφέρουσαι τῆς Ὀρθοδοξίας, αἱ ὁποῖαι ἀρνοῦνταιτὰ Μυστήρια, τὴν Ἱεραρχίαν, τὴν Ἐκκλησιαστικὴνν Παράδοσιν, τοὺς ἱεροὺς Κανόνας καὶ αἱ ὁποῖαι δὲν τιμοῦν τὴν Θεοτόκον, τοὺς Ἁγίους κ.λπ.; Πρέπει νὰ
ἀπαριθμήσωμεν ὅλα σχεδὸν τὰ δόγματά μας, διὰ νὰ δείξωμεν τὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν εἶναι ἀπαράδεκτον ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν μελῶν τοῦ Π.Σ.Ε., τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὐχ᾿ ἧττον, παρουσιάζεται τώρα ὅτι εἶναι ὀργανικὸν μέλος;
Παρὰ ταῦτα, ἐξ ὀνόματος αὐτῆς τῆς πολυμόρφου συνάξεως τῶν ἀντιπροσώπων πάσης δυνατῆς αἱρέσεως, ἡ Συνέλευσις τῆς Οὐψάλης διαρκῶς δηλοῖ: «ἡ Ἐκκλησία ὁμολογεῖ, ἡ Ἐκκλησία διδάσκει, ἡ Ἐκκλησία ποιεῖ τοῦτο ἢ ἐκεῖνο...».
Περὶ τοῦ κράματος αὐτοῦ τῶν πλανῶν, αἵτινες ἔχουν τόσον ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν Παράδοσιν, ἡ ἀπόφασις «περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας» λέγει: «Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα οὐχὶ μόνον διεφύλαξε τὴν Ἐκκλησίαν ἐν τῇ διαδοχῇ τοῦ παρελθόντος της, ἀλλ᾿ εἶναι συνεχῶς παρὸν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, πραγματοποιοῦν τὴν ἐσωτερικὴν ἀνακαίνισιν καὶ ἀναδημιουργίαν της» (σελ. 16).
Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ποῦ εἶναι ἡ «διαδοχὴ τοῦ παρελθόντος» εἰς τοὺς Πρεσβυτεριανούς; Ποῦ εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς ἐκείνους ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν κανένα Μυστήριον; Πῶς δύναταί τις νὰ ὁμιλῇ περὶ τῆς Καθολικότητος παρ᾿ ἐκείνοις, οἵτινες δὲν παραδέχονται τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων;
Ἐὰν τῶν δογματικῶν αὐτῶν ἀποφάσεων προηγοῦντο λόγια ὑποδηλοῦντα, ὅτι ἕνα μέρος τῶν Ἐκκλησιῶν διδάσκει οὕτω καὶ ἕτερον οὕτω καὶ ἐὰν ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διετυποῦτο χωριστά, τοῦτο θὰ ἀνταπεκρίνετο εἰς τὴν πραγματικότητα... Ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν ἔχουν οὕτω καὶ ἐξ ὀνόματος τῶν ποικίλων Ὁμολογιῶν λέγουν: «Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει...». Τοῦτο καθ᾿ ἑαυτὸ ἀποτελεῖ ὁμολογίαν τῆς Προτεσταντικῆς διδασκαλίας περὶ Ἐκκλησίας ὡς συμπεριλαμβανούσης ἅπαντας τοὺς καλοῦντας ἑαυτοὺς Χριστιανούς, καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ἔχουν διακοινωνίαν μεταξύ των.
Ἀλλ᾿ ὁ μὴ παραδεχόμενος τὴν διδασκαλίαν αὐτὴν εἶναι ἀδύνατον νὰ εἶναι ὀργανικὸν μέλος τοῦ Π.Σ.Ε., διότι ἐπ᾿ αὐτῆς βασίζεται ὅλη ἡ ἰδεολογία τῆς ὀργανώσεως ταύτης.
Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ ἀπόφασις «Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας» συνοδεύεται εἰς τὸν ἀπολογισμὸν ἀπὸ τὴν παρατήρησιν μὲ ψιλὰ γράμματα, ὅτι αὕτη, λόγῳ τῶν προκληθέντων διενέξεων, δὲν εἶναι τελικὴ ἀπόφασις, ἀλλὰ σύνοψις τῶν συζητηθέντων θέσεων ἐπὶ τοῦ θέματος.
7. Συνέλευσις τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν δύναται νὰ ὁμιλῇ ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας
Ἐν τούτοις, δὲν ὑπάρχουν τοιαῦται παρατηρήσεις, ὅσον ἀφορᾷ ἄλλας παρομοίας ἀποφάσεις. Ἀπὸ τὰ πρακτικὰ δὲν φαίνεται οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι νὰ ἐδήλωσαν, ὅτι ἡ Συνέλευσις δὲν δύναται νὰ ὁμιλῇ ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας ἐν ἑνικῷ ἀριθμῷ, ἡ δὲ Συνέλευσις κάμνει τοῦτο παντοῦ εἰς ὅλας τὰς ἀποφάσεις της, αἱ ὁποῖαι ποτὲ δὲν συνοδεύονται ἀπὸ παρομοίας ἐπεξηγήσεις.
Τοὐναντίον, ἡ Αὐτοῦ Σεβασμιότης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος, ἀπαντῶν ἐξ ὀνόματος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως εἰς τὴν προσφώνησιν τοῦ Σουηδοῦ ἀρχιεπισκόπου, εἶπε: «Καθὼς πολὺ καλῶς γνωρίζετε ἡ παγκόσμιος Ἐκκλησία καλεῖται ὑπὸ τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ κόσμου ὅπως δώσῃ πλήρη ἀπόδειξιν καὶ μαρτυρίαν τῆς πίστεώς της» (The Uppsala 68 Report, σ. 103).
Περὶ ποίας «Παγκοσμίου Ἐκκλησίας» ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος; Περὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ὄχι. Ἐδῶ ὡμίλησε περὶ τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς συνενούσης πάσας τὰς Ὁμολογίας, περὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Π.Σ.Ε.
Ἡ τάσις τοῦ ὁμιλεῖν κατὰ τὸν τρόπον αὐτὸν εἶναι ἰδιαιτέρως αἰσθητὴ εἰς τὴν ἔκθεσιν τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Πίστεως καὶ Τάξεως. Ἡ ἀπόφασίς της περὶ τῆς ἐκθέσεως καὶ κατόπιν τῶν δηλώσεων περὶ ἐπιτυχίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λέγει: «Συμφωνοῦμεν μὲ τὴν ἀπόφασιν τῆς ἐπιτροπῆς τῆς Πίστεως καὶ Τάξεως, ληφθεῖσαν εἰς τὴν ἐν Bristol συνεδρίασίν της, ὅπως συνεχισθῇ τὸ πρόγραμμα τῆς μελέτης περὶ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰ εὐρέα πλαίσια τῆς μελέτης τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς δημιουργίας. Χαιρετίζομεν συγχρόνως τὴν δήλωσιν τῆς Ἐπιτροπῆς Πίστεως καὶ Τάξεως, ὅτι ἀποστολή της παραμένει “νὰ διακηρύττῃ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ” καὶ νὰ θέσῃ ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν “τὸ καθῆκον νὰ δεικνύουν τὴν ἑνότητα ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου των καὶ πρὸς καλυτέραν πραγματοποίησιν τῆς ἀποστολῆς Του εἰς τὸν κόσμον”» (Αὐτόθι, σ. 233).
Ἡ σαφὴς τάσις ὅλων τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν ἔγκειται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι, παρὰ τὴν ἐξωτερικὴν διαίρεσιν τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐσωτερικὴ ἑνότης ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται. Τὸ ἔργον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ προσπάθεια ὅπως ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ ἑνότης καταστῇ συγχρόνως καὶ ἐξωτερικὴ διὰ διαφόρων ἐκδηλώσεων τῆς αὐτῆς διαθέσεως.
Διὰ νὰ κρίνωμεν ὅλα αὐτὰ ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας ἀρκεῖ νὰ λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν τὴν ἀντίδρασιν ποὺ θὰ συνήντων ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τίς δύναται νὰ φαντασθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς περιόδου ἐκείνης θὰ ἐκήρυττεν ἑαυτὴν ὀργανικὸν μέλος κοινωνίας συνενούσης Εὐνομιανούς, Ἀνομοίους, Ἀρειανούς, Ἡμιαρειανούς, Σαβελλιανοὺς καὶ Ἀπολλιναριστάς;
Βεβαίως, ὄχι. Τοὐναντίον, ὁ πρῶτος Κανὼν τῆς Βʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δὲν καλεῖ εἰς ὀργανικὴν ἕνωσιν μὲ αὐτούς, ἀλλὰ τοὺς ἀναθεματίζει. Μεταγενέστεραι δὲ Σύνοδοι ἐνήργησαν κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ὡς πρὸς ἄλλας αἱρέσεις.
8. Ὀρθόδοξοι, μέλη ἑνώσεως συγχρόνων αἱρετικῶν!
Τὸ νὰ εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι ὀργανικὰ μέλη εἰς ἕνα σῶμα μὲ τοὺς συγχρόνους αἱρετικούς, αὐτὸ δὲν ἁγιάζει τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἀποξενώνει τοὺς Ὀρθοδόξους ἐκείνους ἀπὸ τὴν Καθολικὴν Ὀρθόδοξον Ἑνότητα. Ἡ Ἑνότης αὕτη δὲν περιορίζεται μόνον εἰς τὸν παρόντα αἰῶνα. Ἡ Καθολικότης περιλαμβάνει ὅλας τὰς γενεὰς τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ὁ Ἅγιος Βικέντιος ὁ Λειρίνου γράφει εἰς τὸ ἀθάνατον ἔργον του, ὅτι «οὐδέποτε ἐπετράπη καὶ οὔτε θὰ ἐπιτραπῇ εἰς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ διακηρύξουν τί, τὸ ὁποῖον δὲν εἶχε γίνει ἀποδεκτὸν πρότερον, τὸ δὲ ἀναθεματίζειν τοὺς κηρύττοντάς τι πέραν τοῦ ἅπαξ διὰ παντὸς ἀποδεδεγμένου ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε καθῆκον».
Ἴσως νὰ εἴπῃ τις, ὅτι οἱ καιροὶ ἔχουν ἀλλάξει καί, ὅτι αἱ αἱρέσεις δὲν εἶναι τώρα τόσον κακόβουλοι καὶ καταστρεπτικαί, ὅσον εἰς τὰς ἡμέρας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἀλλὰ οἱ Διαμαρτυρόμενοι, οἱ ἀρνούμενοι τὴν προσκύνησιν τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων, οἱ μὴ ἀναγνωρίζοντες τὴν χάριν τῆς Ἱεραρχίας ἢ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, οἵτινες ἐπενόησαν νέας πλάνας, μήπως εἶναι ἐγγύτερον πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀπὸ ὅ,τι ἦσαν οἱ Ἀρειανοὶ ἢ οἱ Ἡμιαρειανοί;
Ἂς παραδεχθῶμεν ὅμως, ὅτι οἱ σύγχρονοι ὀπαδοὶ τῶν αἱρέσεων δὲν διάκεινται τόσον ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅσον οἱ τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς. Αὐτὸ δὲν ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι αἱ ἀπόψεις των εἶναι ἐγγύτεραι πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, ἀλλὰ διότι ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς τοὺς ἐκαλλιέργησαν τὴν πεποίθησιν, ὅτι δὲν ὑφίσταται Μία καὶ Ἀληθὴς ἐπὶ τῆς γῆς Ἐκκλησία, παρὰ μόνον κοινότητες ἀνθρώπων πλανώμεναι εἰς διάφορον βαθμόν. Ἡ διδασκαλία αὐτὴ καθ᾿ ἑαυτὴν πνίγει κάθε ζῆλον ὁμολογίας ἐκείνου, ὅπερ ἀναγνωρίζεται ὡς ἀλήθεια καὶ διὰ τοῦτο οἱ σύγχρονοι αἱρετικοὶ ἔχουν μορφὴν ὀλιγώτερον λυσσώδη ἀπὸ τοὺς τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς. Ἀλλ᾿ ἡ τοιαύτη ἀδιαφορία διὰ τὴν ἀλήθειαν εἶναι ἀπὸ πολλὰς ἐπόψεις χειροτέρα τῆς ἱκανότητος νὰ ὑπερασπίζεταί τις μὲ ζῆλον πλάνην τινὰ παραδεδεγμένην ὡς ἀλήθειαν. Ὁ Πιλᾶτος, ποὺ ρώτησε «τί ἐστιν ἀλήθεια;», δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μεταστραφῇ, ἀλλ᾿ ὁ διώκτης τοῦ Χριστιανισμοῦ Σαῦλος ἔγινεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ διὰ τοῦτο διαβάζομεν εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν τοὺς φοβεροὺς λόγους τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Λαοδικείας: «Οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκαλ. γʹ 15-16). Ὁ Οἰκουμενισμὸς κάμνει τὸ Π.Σ.Ε. κοινωνίαν, εἰς τὴν ὁποίαν κάθε μέλος, μὲ ἀδιαφορίαν ὡς τῆς Λαοδικείας διὰ τὴν ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζει ἑαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους ὡς εὑρισκομένους ἐν τῇ πλάνῃ καὶ φροντίζει μόνον νὰ εὕρῃ διατυπώσεις ἀποδεκτὰς ἀπὸ ὅλους. Ἆρά γε εἶναι ἐδῶ ἡ θέσις ὡς ὀργανικοῦ μέλους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις πάντοτε ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι ἁγία μὴ ἔχουσα σπίλον, διότι Κεφαλή της εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; (Ἐφ. εʹ 27). Ὁ 61ος Κανὼν τῆς Καρθαγένης λέγει περὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι αὕτη εἶναι «ἡ περιστερὰ» (Ἆσμα Ἀσμάτων στʹ 9), ἡ μόνη «μητέρα τῶν Χριστιανῶν, ἐν ᾗ πάντα τὰ ἁγιάσματα σωτηριωδῶς αἰώνια καὶ ζωτικὰ παραλαμβάνονται, ἅτινα τοῖς ἐπιμένουσιν ἐν τῇ αἱρέσει μεγάλην τῆς καταδίκης τὴν τιμωρίαν πορίζουσιν».
9. Ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀντεπροσωπεύθη νομίμως καὶ κανονικῶς
Θεωροῦμεν, ἐπίσης, ὡς καθῆκον ἡμῶν νὰ δηλώσωμεν, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀναγνωρισθῇ, ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία ἀντεπροσωπεύθη νομίμως καὶ κανονικῶς εἰς τὰς Πανορθοδόξους Διασκέψεις, τὰς συγκαλουμένας ὑπὸ τῆς Αὐτοῦ Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Οἱ Ἐπίσκοποι ἐκεῖνοι, ποὺ συμμετέχουν εἰς τὰς Διασκέψεις αὐτὰς ἐν ὀνόματι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μητροπολίτην Νικόδημον, δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὴν αὐθεντικὴν Ρωσικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μόνον τοὺς ἐπισκόπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τῇ εὐδοκίᾳ τῶν ἀθέων ἀρχῶν φέρουν τοὺς τίτλους γνωστῶν ἐπισκοπῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Μᾶς ἐδόθη ἤδη ἡ εὐκαιρία νὰ γράψωμεν περὶ τούτου πολὺ ἐκτενέστερον πρὸς τὴν Αὐτοῦ Παναγιότητα τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν. Ἡ συμμετοχὴ τῶν προσώπων αὐτῶν εἰς διασκέψεις εἰς τὸ ἐξωτερικὸν γίνεται μόνον ἐφ᾿ ὅσον αὕτη εἶναι ἀρεστὴ εἰς τὰς πολιτικὰς ἀρχάς, τὰς πλέον σκληρὰς εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ κόσμου.
Ἐνώπιον αὐτῶν ὠχριοῦν αἱ ἀγριότητες τοῦ Νέρωνος καὶ τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου. Ἆρά γε, δὲν πρέπει νὰ ἀποδώσωμεν ἐν πολλοῖς εἰς τὴν ἐπίδρασιν τῶν ἀπεσταλμένων τῶν Σοβιετικῶν ἀρχῶν ὅλας τὰς πολιτικὰς ἀποφάσεις τῆς Συνελεύσεως τῆς Οὐψάλης, αἱ ὁποῖαι ἐπαναλαμβάνουν σειρὰν συνθημάτων πολὺ γνωστῶν ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴν προπαγάνδαν ἐν τῇ Δύσει;
Τελειώνων τὸν λόγον του ὁ προεδρεύων Dr. Payne, εἶπεν ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέον ἐνεργῶς νὰ ἐπιδεικνύῃ τὴν συμπάθειαν τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἔχοντα ἀνάγκην κόσμον» (σελ. 272). Ἀλλ᾿ οὔτε αὐτὸς οὔτε ἄλλος κανεὶς εἶπε μίαν λέξιν περὶ τῶν ἑκατομμυρίων μαρτυρησάντων Χριστιανῶν εἰς τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν. Οὐδεὶς ἐξεστόμισε μίαν λέξιν συμπαθείας διὰ τὴν τύχην των.
10. Ἔνοχος ἡ σιωπὴ τῶν μελῶν τοῦ Π.Σ.Ε. διὰ τοὺς διωγμοὺς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῶν ἀθέων Κομμουνιστῶν
Καλὴ εἶναι ἡ ἐκδήλωσις συμπαθείας διὰ τοὺς πεινῶντας ἐν Μπιάφρᾳ, διὰ τοὺς συνεχῶς ὑποφέροντας ἀπὸ τὰς συνεχεῖς ἐνόπλους συγκρούσεις εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν ἢ εἰς τὸ Βιετνάμ. Καλύπτει ὅμως ὅλην τὴν ἀνθρώπινον θλῖψιν τῶν ἡμερῶν μας; Εἶναι δυνατὸν τὰ μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. νὰ ἀγνοοῦν ἐντελῶς τοὺς διωγμοὺς τῆς Θρησκείας εἰς τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν; Ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ ἀνομία βασιλεύει ἐκεῖ; Ἀγνοοῦν εἰς πόσον πολλὰς χιλιάδας ἀνέρχονται οἱκεκλεισμένοι καὶ κατεστραμμένοι Ναοί; Ἀγνοοῦν, ὅτι οἱ Μάρτυρες διὰ τὴν πίστιν ἀνέρχονται ἐκεῖ εἰς ἑκατομμύρια, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ἐκδίδεται καὶ ὅτι ἡ διάδοσίς της τιμωρεῖται μὲ καταναγκαστικὰ ἔργα;
Ἀγνοοῦν, ὅτι ἐκεῖ ἀπαγορεύεται ἡ διδασκαλία εἰς τὰ παιδία τῶν βασικῶν ἀρχῶν τῆς Θρησκείας καὶ νὰ παρακολουθοῦν τὴν θείαν Λατρείαν; Ἀγνοοῦν τὰς χιλιάδας τῶν ἐξορισθέντων διὰ τὴν πίστιν, ὡς καὶ τὰ ἁρπαγέντα ἀπὸ τοὺς γονεῖς των παιδία, διὰ νὰ μὴ τύχουν θρησκευτικῆς ἀνατροφῆς; Πάντα ταῦτα εἶναι βεβαίως γνωστὰ εἰς ὅλους ὅσοι παρακολουθοῦν τὸν ἡμερήσιον τύπον, ἀλλὰ περὶ αὐτῶν δὲν γίνεται λόγος εἰς καμμίαν ἀπόφασιν τοῦ Π.Σ.Ε. Οἱ Οἰκουμενικοὶ ἱερεῖς καὶ λευῖται ἀντιπαρέρχονται ἐν σιωπῇ καὶ ἄνευ ἐνδιαφέροντος, μὴ ρίπτοντες οὔτε ἓν βλέμμα εἰς τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς ὑπὸ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καταδιωκομένους. Τηροῦν σιγήν, διότι οἱ ἐπίσημοι ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, καίτοι εἶναι προφανές, ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξιν τῶν τοιούτων διωγμῶν πρὸς ἱκανοποίησιν τῶν πολιτικῶν των Ἀρχῶν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν εἶναι ἐλεύθεροι. Ἑκόντες ἄκοντες ἀναγκάζονται νὰ λέγουν ὅ,τι τοὺς ὑπαγορεύει ἡ Κομμουνιστικὴ Μόσχα. Τὸ βάρος τῶν διωγμῶν τοὺς καθιστᾷ ἀξίους μᾶλλον συμπαθείας ἢ κατακρίσεως. Ὄντες ὅμως ἠθικοὶ αἰχμάλωτοι τῶν ἀθέων δὲν δύνανται νὰ εἶναι ἀληθεῖς ἐκπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ὑποφερούσης καὶ στερουμένης δικαιωμάτων, τῆς ἐξαναγκασθείσης εἰς σιγὴν καὶ ὁδηγηθείσης εἰς κατακόμβας καὶ φυλακάς.
11. «Ἐπίσκοπος κοσμικοῖς ἄρχουσι χρησάμενος...καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω...»
Ὁ ἀποθανὼν Πατριάρχης Σέργιος καὶ ὁ νῦν Παριάρχης Ἀλέξιος [Αʹ, † 1970] δὲν ἐξελέγησαν κατὰ τοὺς ἐκπονηθέντας κανονισμοὺς ὑπὸ τῆς Πανρωσσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Συνόδου τοῦ 1917 ἅμα τῇ ἐπανιδρύσει τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ κατὰ διαταγὴν τοῦ Στάλιν, τοῦ ἀγριωτέρου διώκτου τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἱστορίᾳ.
Δύνασθε νὰ φαντασθῆτε Ἐπίσκοπον Ρώμης, ἐκλεγέντα τῇ ὑποδείξει τοῦ Νέρωνος; Ἀλλ᾿ ὁ Στάλιν ἦτο ἐν πολλοῖς χειρότερος αὐτοῦ.
Οἱ ὑπὸ τοῦ Στάλιν ἐκλεγέντες ἱεράρχαι ἔπρεπε νὰ ὑποσχεθοῦν ὑπακοὴν εἰς τὴν ἄθεον κυβέρνησιν, τῆς ὁποίας σκοπός, κατὰ τὸ κομμουνιστικὸν πρόγραμμα, εἶναι ἡ ἐξάλειψις τῆς Θρησκείας. Ὁν νῦν Πατριάρχης Ἀλέξιος ἔγραψεν εἰς τὸν Στάλιν ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατον τοῦ προκατόχου του, ὅτι θὰ παρέμενε πιστὸς εἰς τὴν κυβέρνησίν του.
«Ἐνεργῶν ἐν πλήρει συμφωνίᾳ μὲ τὸ Συμβούλιον διὰ τὰς ὑποθέσεις τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τὴν συσταθεῖσαν ὑπὸ τοῦ πρώην Πατριάρχου, θὰ προφυλαχθῶ ἀπὸ σφάλματα καὶ παραπατήματα».
Ὅλοι γνωρίζουν, ὅτι «σφάλματα καὶ παραπατήματα» εἰς τὴν γλῶσσαν τῶν κυρίων τῆς Μόσχας σημαίνουν οἱανδήποτε παρέκκλισιν ἀπὸ τὰς ἐντολὰς τῶν κομμουνιστικῶν ἀρχῶν.
Λυπούμεθα τὸν ἀτυχῆ γέροντα, δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ τὸν ἀναγνωρίσωμεν κανονικὸν Ἀρχηγὸν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας θεωροῦμεν ἑαυτοὺς ἀναπόσπαστον μέρος. Εἰς τὸν Πατριάρχην Ἀλέξιον καὶ εἰς τοὺς συνεργάτας του ἀναφέρεται ἡ κύρωσις τοῦ 30οῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὡς καὶ τοῦ 3ου τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Εἴ τις Ἐπίσκοπος κοσμικοῖς ἄρχουσι χρησάμενος δι᾿ αὐτῶν ἐγκρατὴς Ἐκκλησίας γένοιτο, καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω, καὶ οἱ κοινωνοῦντες αὐτῷ πάντες».
Ὁ Ἐπίσκοπος Δαλματίας Νικόδημος [Μίλας] εἰς τὸ σχόλιόν του εἰς τὸν 30ὸν Ἀποστολικὸν Κανόνα λέγει: «Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία κατέκρινε τὴν παράνομον ἐπιρροὴν τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν διὰ τὸν διορισμὸν τοῦ Ἐπισκόπου εἰς ἐποχήν, καθ᾿ ἣν οἱ ἄρχοντες ἦσαν Χριστιανοί, πόσον περισσότερον ἑπομένως ὤφειλεν αὕτη νὰ τὴν κατακρίνῃ, ὅταν οὗτοι ἦσαν εἰδωλολάτραι». Τί νὰ εἴπωμεν, ὅταν διορίζουν πατριάρχην καὶ ἐπισκόπους οἱ φανεροὶ καὶ στρατευμένοι ἐχθροὶ πάσης θρησκείας;
12. Ἡ σύγχρονος Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν!
Ὅταν ἕνα μέρος τοῦ Ρωσικοῦ Ἐπισκοπάτου μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν προηγούμενον Πατριάρχην, τότε Μητροπολίτην Σέργιον, ἠκολούθησε τὴν ὁδὸν τῆς συμφωνίας μὲ τοὺς ἀθέους ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας τὸ 1927, ἓν μέγα καὶ τὸ ἐγκυρότερον μέρος τοῦ Ἐπισκοπάτου μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Μητροπολίτην Ἰωσὴφ τοῦ Πέτρογραδ καὶ τὸν πρῶτον ὑποψήφιον τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος διὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ Τοποτηρητοῦ, Μητροπολίτην Κύριλλον τοῦ Καζάν, δὲν συνεφώνησαν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ὁδὸν αὐτήν, προτιμήσαντες τὴν ἐξορίαν καὶ τὸ μαρτύριον. Ὁ Μητροπολίτης Ἰωσὴφ εἶχεν ἤδη ἀπὸ τότε καταλήξει εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι, ὑπαρχούσης κυβερνήσεως, ἥτις φανερῶς ἔθετεν ὡς σκοπόν της τὴν ἐκρίζωσιν τῆς θρησκείας διὰ παντὸς μέσου, ἡ νομικὴ ὕπαρξις τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως καθίσταται σχεδὸν ἀδύνατος ἄνευ μεγάλων καὶ ἁμαρτωλῶν συμβιβασμῶν. Διὰ τοῦτο οὗτος ἤρχισε κρυφίως νὰ χειροτονῇ Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, συγκροτήσας τὴν μέχρι σήμερον ὑφισταμένην ἐν κρυπτῷ Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν.
Οἱ ἄθεοι σπανίως ἀναφέρουν τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, φοβούμενοι μήπως τῆς δώσουν πολλὴν δημοσιότητα. Μόνον σπανιώτατα εἰς τὸν σοβιετικὸν τύπον ἀναφέρεται δίκη οἱουδήποτε ἐκ τῶν μελῶν της. Ἀλλὰ περὶ αὐτῆς ὁμιλοῦν τὰ ἐγχειρίδια διὰ τοὺς ἐργαζομένους διὰ τὴν διάδοσιν τῆς ἀθεΐας εἰς τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν. Ἐπὶ παραδείγματι, στοιχειώδεις πληροφορίαι περὶ τῆς κρυφῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς ὑπὸ τὸ ὄνομα «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία», περιέχονται εἰς τὸ ἐγχειρίδιον τὸ τιτλοφορούμενον Slovar Ateista - Τὸ Λεξικὸν τοῦ Ἀθέου, ἐκδοθὲν εἰς Μόσχαν τὸ 1964. Χωρὶς ἀνοικτοὺς Ναοὺς καὶ εἰς κρυφὰς Συνάξεις, παρομοίας πρὸς τὰς τῶν Κατακομβῶν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, οἱ Ὁμολογηταὶ οὗτοι τῆς πίστεως τελοῦν τὰς ἱεροτελεστίας των ἀπαρατήρητοι ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμον. Οὗτοι εἶναι οἱ πραγματικοὶ ἀντιπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅλον τὸ μεγαλεῖον τῶν ὁποίων θὰ γίνῃ γνωστὸν εἰς τὸν κόσμον μόνον μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν κομμουνιστικῶν ἀρχῶν. Διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἂν καὶ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας μετέσχον εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς ἐν Γενεύῃ Πανορθοδόξου Συσκέψεως τὸ παρελθὸν ἔτος, ἡμεῖς ἀναγνωρίζομεν ὅλας τὰς ἀποφάσεις τῆς Διασκέψεως ταύτης καί, εἰδικῶς τὴν ἀπόφασιν ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γίνῃ ὀργανικὸν μέλος τοῦ Π.Σ.Ε., ὡς ληφθείσας ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία αὕτη εἶναι ἐξηναγκασμένη νὰ τηρῇ σιγὴν καὶ ἡμεῖς, ὡς ἐλεύθεροι ἀντιπρόσωποι ἐκείνης, λυπούμεθα διότι ἐλήφθη μία τοιαύτη ἀπόφασις. Διαμαρτυρόμεθα κατηγορηματικῶς διὰ τὴν ἀπόφασιν αὐτήν, ὡς ἀντίθετον πρὸς αὐτὴν τὴν φύσιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
13. Τὸ δηλητήριον τῆς αἱρέσεως!
Τὸ δηλητήριον τῆς αἱρέσεως δὲν εἶναι καὶ τόσον ἐπικίνδυνον, ὅταν κηρύττεται μόνον ἔξωθεν. Λίαν ἐπικίνδυνον ὅμως γίνεται τὸ δηλητήριον, τὸ ὁποῖον βαθμιαίως εἰσάγεται εἰς τὸν ὀργανισμὸν μὲ ὁλοὲν μεγαλυτέρας δόσεις ὑπὸ ἐκείνων πού, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των, δὲν ἔπρεπε νὰ εἶναι δηλητηριασταί, ἀλλὰ πνευματικοὶ ἰατροί. Εἶναι δυνατὸν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι νὰ παραμένουν ἀδιάφοροι πρὸς τὸν κίνδυνον αὐτόν; Μήπως δὲν θὰ εἶναι πολὺ ἀργὰ νὰ προφυλάξωμεν τὰ λογικά μας πρόβατα, ὅταν οἱ λύκοι θὰ τὰ καταβροχθίζουν πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν ποιμένων των εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν μάνδραν των;
Μήπως δὲν φαίνεται ἤδη ἡ θεία μάχαιρα ὑψωμένη (Ματθ. ιʹ 34), διαχωρίζουσα τοὺς παραμένοντας πιστοὺς εἰς τὴν παραδοθεῖσαν πίστιν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ -κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς τὸ Χαιρετιστήριον Μήνυμά του πρὸς τὴν Συνέλευσιν τῆς Οὐψάλης - θὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν χάραξιν «νέας γραμμῆς τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», πρὸς πραγματοποίησιν «τῆς γενικῆς χριστιανικῆς ἀνακαινίσεως καὶ ἑνότητος» εἰς τὴν ὁδὸν τῆς μεταρρυθμίσεως καὶ τῆς ἀδιαφορίας πρὸς τὴν ἀλήθειαν;
14. Διαμαρτυρόμεθα καὶ ἱκετεύομεν
Ἐδείξαμεν ἀνωτέρω ἀρκετὰ σαφῶς, ὅτι αὕτη ἡ λεγομένη ἑνότης εἶναι ἑνότης οὐχὶ ἐν τῇ καθαρότητι τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλ᾿ ἐν τῇ ἀναμίξει τοῦ λευκοῦ μετὰ τοῦ μέλανος, τοῦ καλοῦ μετὰ τοῦ κακοῦ, τῆς ἀληθείας μετὰ τῆς πλάνης.
Ἔχομεν ἤδη διαμαρτυρηθῆ κατὰ τῶν μὴ ὀρθοδόξων Οἰκουμενικῶν ἐνεργειῶν τῆς Αὐτοῦ Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου εἰς ἐπιστολάς, ἀποσταλείσας εἰς πολλοὺς ἐπισκόπους εἰς τὰς διαφόρους χώρας. Ἔχομεν δὲ λάβει ἀπὸ μερικὰς χώρας ἀπαν τήσεις, ὅτι συμφωνοῦν μεθʼ ἡμῶν.
Τώρα πλέον ἔφθασεν ὁ καιρὸς νὰ διαμαρτυρηθῶμεν ἔτι ἐντονώτερον, καὶ μετέπειτα ἀκόμη ἐντονώτερον, διὰ νὰ τεθῇ τέρμα εἰς τὴν ἐνέργειαν αὐτὴν τῆς δηλητηριάσεως, προτοῦ γίνῃ ἰσχυρά, ὡς ἔγιναν αἱ ἀρχαῖαι αἱρέσεις τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἢ Νεστοριανισμοῦ ἢ Εὐτυχιανισμοῦ, αἵτινες εἰς τὴν ἐποχήν των τόσον συνετάραξαν τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ φαίνεται πρὸς στιγμὴν ὅτι ἡ αἵρεσις ἦτο ἱκανὴ νὰ ὑπερισχύσῃ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀπευθύνομεν τὴν ἔκκλησίν μας πρὸς ἅπαντας τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἱκετεύοντες αὐτοὺς ὅπως μελετήσουν τὸ. θέμα τῆς παρούσης ἐπιστολῆς καὶ ὅπως ἐγερθοῦν εἰς προάσπισιν τῆς καθαρότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Τοὺς ἱκετεύομεν ἐπίσης θερμῶς, ὅπως προσεύχωνται διὰ τὴν Ρωσικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὴν τόσον ὑποφέρουσαν ἀπὸ τοὺς ἀθέους, ἵνα ὁ Κύριος περικόψῃ τὰς ἡμέρας τῆς δοκιμασίας της καὶ καταπέμψῃ εἰς αὐτὴν τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν εἰρήνην.
† Μητροπολίτης ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ
Ἐν Νέᾳ Ὑόρκῃ, τῇ 14/27ῃ Ἰουλίου 1969,
Κυριακῇ τῶν Ἕξι Οἰκουμενικῶν Συνόδων
· · • • • ✤ • • • · ·
Καλλινίκου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου (ἐπιμελ.), Ὀρθόδοξος Μαρτυρία- Ἀντιοικουμενιστικὰ κείμενα..., σελ. 22-39, Ἅγιον Ὄρος - Ἀθῆναι 1985.
Οἱ ὑπότιτλοι ἐντὸς τοῦ κειμένου εἶναι τῆς συντάξεως τῆς Ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὅπου δημοσιεύθηκε τὸ κείμενο στὰ ἑλληνικὰ (ἀρ.φ. 113/1.1.1970, σελ.1 καὶ 3).
Τὸ κείμενο, ἄνευ ὑποτίτλων, δημοσιεύθηκε καὶ στὸ περιοδ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος), ἀριθ. φ. 579-580/15.12.1969, σελ. 1-8.
Ἡ μετάφρασις ὅμως τῆς «Φωνῆς τῆς Ὀρθοδοξίας» εἶναι διαφορετικὴ στὴν ἀπόδοσί της σὲ πολλὰ σημεῖα, καὶ ἔτσι ἐλήφθη ὑπʼ ὄψιν συνδυαστικά, γιὰ τὴν ἀκριβέστερη ἀπόδοσι τοῦ νοήματος στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ τόσο σημαντικοῦ αὐτοῦ Κειμένου. Ἐπίσης, ἐλήφθη πρὸς τοῦτο ὑπʼ ὄψιν καὶ ἡ ἀγγλικὴ μετάφρασις αὐτοῦ.
Πηγή:
© Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος καὶ Ἐκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης
Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς
Ἕνας Σύγχρονος Ἀσκητὴς καὶ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης (1903 – 1985)
Φυλὴ Ἀττικῆς 2015
Σέ μορφή PDF:
